daha dün gibi çocukluðumun suskun günleri
ellerim kanamýþ ayazda
ayaðýmda çizmeler
misket oynadýðým günler
daha dün gibi
ilk sevdaya tutulduðum
her gün evlerinin önünden geçip
göremezsem
karnýma aðrýlar saplanan esmer güzeli
ilk sevda acýsýný tanýdýðým günler
daha dün gibi
yüreðimde aðýt aðýt duruyor

daha dün gibi kimsesiz kalýþým yeryüzü cehenneminde
soðan ekmeði suya katýk ediþim
ayaz gecelerde
kapýsýz penceresiz odalarda yatýþým
yýldýzlarý gözlerime saklayýp
karanlýða gülüþüm
umutsuzluðu yaþayýp umudu buluþum
daha dün gibi

daha dün gibi
sigaramdan ilk nefesim
sessiz gecelerde yalnýz kalýþým
kalleþ bir yumruk yiyip betona düþüþüm
bir gece vakti
kör ýþýklarýn sessizliðinde
yediveren güllere sarýlýþým
kokunu özleyiþim
daha dün gibi aðýt aðýt yüreðimde

ilk aðladýðým gün
daha dün gibi
sýrýlsýklam sokak ortasýnda yaðmur altýnda
yaðmur bana aðlamýþtý
ben yaðmura karýþmýþtým
ve ben daha sýký sarýlmýþtým yalnýzlýðýma
sýmsýký
sonra bedenimin ürpertisi sarmýþtý korkularýmý
daha dün gibiydi senin yokluðunun acýsý

daha dün gibi saklý hala yüreðimde