Koskoca yedi ayýn muhasebesinin yapýlacaðý bu günü bir haftadýr bekliyordu genç müzisyen. Hayatýna onun kadar giren fazla insan yoktu etrafýnda. Üç beþ seçilmiþten biriydi görüþeceði kimlik. Aslýnda net bir kimliði vardý ama müzisyenin kafasýndaki yeri buðün oluþacaktý.

Odasýnýn önüne geldiðinde içeriyi dinleyerek uygun olmayan bir zamaný yokladý müzisyen. Çünkü görüþme önemliydi ve baþkalarý ile paylaþýlacak kollektif bir alandan uzak ; tamamen iki kiþi arasýnda baþlayýp bitecek bir sýnav olacaktý. Oldu olasý kapý önlerinde beklemeyi sevmezdi .Fakülte yýllarýndan kalma bir nefretti bu. Elinde dev gibi çalgýsý ile o yüksek evrenkent hocalarýnýn kapýlarý önünde basit bir pasajýn yorumu için beklemek zorunda kalýrdý hep.

Aslýnda haline þükretmeliydi. Diðerleri kendisi gibi baþka baþka iþlerde çalýþmak zorunda olmadýklarý için zamanýnda derslere yetiþip zamanýnda sýnavlarýna girebiliyorlardý. O ise zamanýnda girdiði tek bir sýnav hatýrlamýyordu.

içerideki konuþmalarý duyunca uzun bir offff savurdu koridorun sonuna doðru. Sýrtýný duvara verip beklemeye ve dev gibi çalgýsýnýn yanýnda olmayýþýna þükretti. içeride neler söyleyecek , neler konuþacaktý? Planlamamýþtý bu kez. Olacaksa olurdu ; olmazsa da "herkes kendi yoluna" diyerek çýkardý odadan. Daha önce yapmýþtý gene yapardý.

Tam bunlarý düþünürken içerideki insanlar güle oynaya çýktýlar dýþarý. " Evet ; sýran geldi, gir ve oyna bakalým" dedi. Heyecanlýydý biraz. Çünkü bu kez kullandýðý yöntem farklý olmuþ, onu sýnav yapacaðý öðrenciye borçlu çýkartmýþtý. " Ne yapabilirdim çok zorladý beni" diyerek; mantýða bürümeye çalýþtý davranýþýný.

Bir hafta kadar önce kimliksiz arkadaþý onu çok kýzdýrmýþ ve küstahlýk sýnýrlarýndan çok çok daha içerilerde voltalar atarak oldukça derin kesikler býrakmýþtý müzisyenin yanaklarýnda. Ve müzisyen ne zaman aynaya baksa bu kesikler birden ete kemiðe bürünüp haddimizi bildirmeyecek misin?" diye tahrik ediyorlardý onu. Çok acýtmamýþtý aslýnda kesikler onu ama birilerinin volta alanlarýnýn belirlenmesi gerekiyordu.

Müzisyen bu amaçla oturup öyle bir partisyon döþendi ki. En beceriksiz müzik adamýnda bile derin yaralar açmadan çýkmayacak oklarýný kullandý. Aklýna askerde gördüðü bir mermi türü geldi. Bu mermi zýrhlý araca girerken aracýn bedenini oyuyor ve içeride patlayarak bütün iç organizmalarý paramparça ederek geri dönüþü mümkün olmayan yaralar açardý düþman kuvvetleri üzerinde. Bu kadar acýmasýzca yüklendiði için inceden bir azap çekiyordu müzisyen ama karþýsýnda ki de hak etmiþti bu tür bir silahý.

Oldu iþte bir kere ne yapabilirdim” dedi odaya doðru yönelirken ,zaten bu gün netleþecekti herþey ; ya onunla ya da onsuz devam edecekti.

Kapýya geldi ve üç keskin týklama yarattý kapý üzerinde.Orta parmaðýný kullanýrdý bu tür bir mesaj verilmesi gereken zamanda. Bu keskin týklamalara ayný keskinlikte bir buyurun karþýlýk verdi. Hazýrým gel de bul belaný mesajýný anýnda hissetti. Karþýsýndaki az önce neþeliydi yoksa vuruþumdan mý tanýdý beni diye düþündü. Anýnda aklýna geldi.Gerçekten de vuruþundan tanýmýþtý karþýdaki.Hatta bir keresinde söylemiþti de “senin geldiðini kapýyý vuruþundan biliyorum” demiþti.
Gülmek istedi müzisyen ama þu anda en son yapýlacak þey gülümsemek olurdu. Çünkü net bir ortam gerekliydi.Ýkisi de kartlarýný açmýþ ve zorlu bir meydan savaþýndan oldukça yorgun çýkmýþlardý.

Göz göze geldiler iki ciddi surat karþýlýklý restleþti.
“Emanetim ne durumda” dedi müzisyen.
“ Hazýr , istersen alabilirsin.” dendi karþýdan.
Bu diyalog bile arkadaþýn sýnavý veremediðini gösteriyordu aslýnda ; karþýsýndaki bir zarfýn içindeki emaneti çýkarýrken müzisyen ona bir þans daha verebileceðini düþünüp , uygun zamaný bekledi.

Zarf uzatýlýrken elini uzattý. Bir tek þey soracaðým dedi.(Az önce söylediði son þans bu sorunun içindeydi.)
Karþýdan bu uzlaþmacý tavra karþý net bir “hayýr” yanýtý alýnca “tamam” dedi.
Üstelik oldukça keskin hayýr’ýn ardýndan bir de “soru sormak yasak” denince “ o zaman; ne koþullarý deðerlendirecek zamana ne de bu iþin devamýna gerek yok” dedi müzisyen.

Tam çýkarken Amerikan filmlerindeki gibi ne arkasýndan seslenildi ne de kolundan tutulup içten bir gülümseme ile af dilenildi.
Tam bir gerçeklikte yaþandý her þey. Öylesine gerçekti ki karþýsýnda ki onun yüzüne dahi bakmamýþtý o çýkarken. Müzisyen düþündü ve sað omzunun üzerinden kayýtsýz bir hoþçakal savurarak çýktý odadan.Ona da bir cevap gelmedi. Beklemek de hata olurdu ya!
Aylardýr yürüdüðü koridorda yürürken bu koridorlarda ki anýlarla uðraþmaktansa , dönen koca dünya da neleri yakalayabileceðinin hesabýný yapýyordu.

Merdivenlerden inip karþýsýna ilk çýkan çöp tenekesine nazik bir þekilde býraktý az önce eline tutuþturulan emanetini.
Dolaba doðru koþmaya baþladý.Allah’tan hýzlý dönmüyordu dolap. Diðer tüm arkadaþlarý dolaptan gülerek ona bakýyor “ koþ koþ” diye baðýrýyorlardý. Hatta bir tanesi ki en sevdiði idi dolabýn atýndan inip kenardaki demirden tutarak kendisini dýþarýya sarkýtmýþ uzattýðý elini tutmasý için müzisyene haykýrýyordu.

Hýzlanmaya baþlamýþtý dolap. Belliydi ki onun için yavaþlatmýþtý dostlarý dolabý. Daha da hýzlandý çok çok daha hýzlý koþmaya baþladý müzisyen. Yakalayýverdi dostunun elini. Tam üzerindeydi artýk dolabýn. Arkadaþlarý hemen toplandýlar baþýna. Sarýldýlar ona en içten kollarla. En içten öpücüklerle karþýladýlar.
Tam geride býraktýðýna bakacakken müzisyen. Onu dolaba çeken dostu “bakma artýk geriye ,bakma ki uðursuzluk getirmesin” diyordu.