Kırılırken dünyanın camı
Altında ben kaldım
Yılların yorgunluğuyla
Çabaladım,
Sendeledim,
Kırıldı kol kanadım
Çileyi ruhuma işledim
İşin içinden çıkamadım
Tutunmayı çok denedim
El uzatanlar oldu
Tam çıkmak üzereyken
Tekmelendim
Zebanilere yenildim

İnandım
Çok saftım
İçten içe çok bağırdım

İnsan oldum
Şu yalan dünyada
Yanıldım
Yıkıldım
Kalleşlik havaya karışmış
Acıyı ciğerime çaktım

İnandım
Yinede huyuma huy katmadım
Savsaklandım
Birde hiçbir yalana
Kulak kabartmadım
Ziyandayım
İhanete uğradım

İtirafım
her şeyden kaçtım
Sonunda
Kendi kabuğuma sığındım
Yılgınım,
Yalnızım
Ağlamaya alıştım.

FATİH KUYUCU