Gaz sobasý odayý ýsýtmaya uðraþýrken inceden, onlar karar vermeye çalýþýyorlardý. Ne yapacaklardý? Eve mi dönseler yoksa burada mý kalsalar karar veremiyorlardý. Oda küçüktü birbirine bitiþik iki penceresi vardý. Beyaz yaðlý boyalý ahþap doðramalar karþýsýnda televizyon için yaptýrýlmýþ çam sehpa duruyordu, üzerindeki televizyon renkli ama küçüktü hoþ bu odaya da yeterdi zaten, onlar da kaliteli olsun istemiþlerdi de ondan almýþlardý. Siyah beyaz televizyondan sonra öyle hoþlarýna gitmiþti ki. Televizyonun saðýndaki gaz sobasý ne de güzel yanardý damla damla. Odun sobasýnýn çýtýrtýlarýnda yoksun olsa da yine ayný iþi görürdü ya onlar için de bu önemliydi kova taþýmak derdi olmasýn diye almýþlardý zaten. Odanýn kalan üç tarafý koyu renk koltuklarla kaplýydý. Koltuklar siyahlý grili kumaþlarla kaplýydý yine de insanýn içini karartmaz aksine sýcaklýkla doldururlardý.
Karar verildi. Eve gideceklerdi. Eve býrakýlmalarý gerekiyordu ve býrakýlacaklardý da zaten kimsenin ne böyle bir istekte ne de talepte bulunmasýna gerek yoktu. Adam çýktý odadan. Sonra diðer adamla kadýn da çýktý. Odada yalnýz kadýn ve çocuðu kaldý.
Çocuk az önce çýkan kadýnýn getirdiði, kocaman parçalý yap bozla oynuyordu. Tanrým ne büyük parçalardý bunlar! Bu denli büyük olsa bile bir çocuðu korkutacaðý kimin aklýna gelirdi ki yap boz parçalarýnýn? Aslýnda çocuk da fark etmedi baþta korktuðunu ama içinde duyuyordu huzursuzluðu. Yalnýz kalmaktan olamazdý. Çünkü adada ondan baþka dört kiþi daha vardý az önce. Neden böylesine huzursuzdu? Yine o hayaller geldi, düþünmeye baþladý nedenini. Acaba babasý mý ölecekti yolda, ya da evlerine kötü insanlar mý gelecekti? Aslýnda ne kadar az kötü tanýyordu. Çocuk yeteneklerinden midir bilinmez anlýyordu kimin iyi, kimin kötü olduðunu bir bakýþta. Ama onun için önemsizdi bunlar. Hele dünyayý tanýma evresindeyken henüz, beyninin en aç olduðu dönemlerden birinde. Kötüleri çizgi filmlerden bilirdi genelde. Bir de dilenciler kötüydü ona göre. Öyle kabuslar görüyordu ki onlarla ilgili. Kaçmaya çalýþýyor, saklanýyor ama her seferinde yakalanýyordu. Ve tam dokunacakken ona o kara eller uyanýyordu. Her çocuk böyle kabuslar görüyor olmalýydý. Bu yüzden üstüne düþmeye gerek yoktu. Ýçsel farklýlýklarý bilmediði gibi dýþsal farlýlýklara uyum saðlama çalýþmalarý süresi içinde düþünecek zamaný da yoktu.
Nedenini anlamadýðý bir þekilde korku, huzursuzluk vardý içinde. Ama söylemiyordu netçe ne düþündüðünü. Söylemiyor muydu, söyleyemiyor muydu bilinmez ama öyle etkilemiþti ki bu olaylar yýllar sonra bile unutamamýþtý. Yap bozda cüceler vardý. Hatta parçalardan birinin çýkýntý kýsmý yýrtýlmýþtý. Soba yandýðýna göre bir kýþ gecesi olmalýydý.(Böyle küçük parçalara dayanarak görüntüyü netleþtirmeye çalýþýyordu kafasýnda.) Ne garip, hala o çocuk bu duygularý içinde hissedebiliyordu ve anlayabilmiþ deðildi bugün bile içindeki korkunun nedenini tam olarak. Hiçbir zaman bilmeyecek zaten ancak fikir yürütecek ve yürüttüðü her fikir bir yelerde takýlýp, sendeleyip çamur dolu bir çukura kapaklanacak. Yani gerçeði aramak faydasýz. O gece babasý sað salim döndü eve. Sonra yattý, uyudu hepsi. Öyle beklediði gibi bir kabus da görmedi. Akþam yaþadýðý korku bir iki gece daha yeterdi ona zaten.
Çocuk o geceden ne konuþmalarý hatýrlýyordu ne de olaylarý. Yalnýzca o duyguyu ve anlatabildiði bazý þekilleri canlandýrabiliyordu kafasýnda gerisi kocaman boþluk. Kim bilir belki ayrýlýðýn korkusuydu(iþte düþecek olan bir fikir daha). Ýþin kolayýna kaçmak da olsa fazla düþünmemek gerek. “Yaþayan bilir.” demek ve uzaklaþmak sessizce.