Kesmiyor bu yaðmurlar beni artýk,
Daha çok ýslanmalýyým ben.
Sýrýlsýklam ýsýnmaya çalýþýrken bir sabahçý kahvesinde,
Daha cok almalýyým kara kalemi elime.
Daha çok beyaz kaðýt buruþturmalýyým,
Yazdýklarým seni anlatmýyor diye.
Daha hýrçýn olmalý dalgalar,
Caðýrmalý kendine, kayalarda oturmuþ çarpýþýný seyrederken,
Sarýsýnda yok olmalýyým düþen yapraklarýn,
Mavisi hayat vermeli yeni doðan günün,
Gebermeliyim uykusuzlukdan yýldýzlý gecelerde,
Penceremdeki kuþlarýn sesiyle kendime gelmeliyim.
Daha çok aþkým,
Daha çok dostum olmalý.
Ben, daha çok ben olmalýyým.
Ben sevdalara sevdalanmalý,
Ben sevdalarda ölmeliyim...

Caddelerde sisli, puslu bir kýþ ikindisi. Aðaçlarda salkým salkým eski zamanlardan kalma anýlar... Yapraklardan yere düþmeye hazýrlanan yaðmur damlalarý... Bir yaprak kýpýrdýyor iþte, gümüþi bir damla usulca yere düþüyor. Sen sanki, yapraklarýn arasýndan bana muzipçe gülümsüyorsun. Beni her zaman þaþýrtýrsýn zaten. Beni her zaman güldürmeyi bilirsin.

Farkýna bile varmadan bir þarký dökülüyor dudaklarýmdan "Caddelerde rüzgar, aklýmda aþk var." Rüzgar keskin ýslýðý ile þarkýma eþlik ediyor. Ýstasyon Caddesi'nin tenhalýðý nedense ilk defa içime dokunuyor. Arabaya binsem ve birlikte gezdiðimiz yerlere gitsem, evimde þiirler okuyarak telefonunu beklesem, telefonunun gelmediði zaman seni baþka yerlerde arasam. Sonra sen gelsen yanýma, yine "seviyorum" desen, ben yine senin gözlerinde sonsuzluða mahkum edilen aþkýmý görsem.

“Caddelerde rüzgar, aklýmda aþk var. / Yalnýzým, üþüyorum, özlediðimse çok uzaklarda.”

Geceleri bodrum katlarýna yaðmur daha çok yaðýyormuþ, bugünlerde bir tek bunu öðrendim. Bir de geceleri daha uzun sanki, bitmek bilmiyor. Anlatacaðým yeni birþeyler yok. Dedim ya, her þey ayný. Ama sanki biraz mahsunluk çöktü uzerime, bir de gülüþlerim sanki biraz azaldý. Sen olsaydýn hemen anlardýn. Sen benim herþeyimdin. Arkadaþým, dostum, öðretmenim, talebem, sevdiðim.

Koþulsuz bir sevgiyle sevdim seni, baðlandým. Þimdi içimde kocaman bir boþluk var. Hayýr, üzülmüyorum, içimdeki boþlukta birtek özlemin yankýlanýyor. Hayýr, sana anlatmak için yeni þeyler biriktirmiyorum içimde, çok istesen hikayeler uydururum. Ama hikayelerimden önce itiraflarým olacak. Kendimden bile gizlediðim duygularýmýn itiraflarý. Sana aþýk olmaktan delice korktuðumu, sana bakarken içimin titrediðini. Daha pek çok sýrrýmý anlatacaðým sana.

Sen kimbilir, belki de uzak bir kýtanýn, uzak bir þehrindesin þimdi. Bense odamda senden uzak. Hayýr beni merak etme, üzülmüyorum. Biliyorum, ikimizde yoktuk bu aþk baþladýðýnda ve çok iyi biliyorum, sonsuzluða mahkum edildi bizim aþkýmýz.

Dedim ya, beni merak etme. Üzülmüyorum. Yalnýzca biraz, sadece biraz üþüyorum...

....... Okurken çok etkilendim ve bu yazýyý yazan insaný, itiraf ediyorum ki çok da kýskandým. Aramama raðmen bu yazýyi yazaný bulamadým. Gördüðüm her yerde “Yazarý bilinmiyor – Anonim” yazýyordu yazýnýn en altýnda.

Kimbilir belki o da yaþadýðý herþeye isyan ediyor þu anda... Kimbilir belki o da, çevresinde bulunan insanlara hala güvenmesine ve onlarýn küçük oyunlarýna hala alet olabilmesine kýzýyor þu anda... Kimbilir belki o da þu anda penceresinin önünde oturmuþ dýþarýya bakýyor, ruhunu ve bedenini arýtmak için kendini dýþarýya atýp yaðmurla kucaklaþmayý düþünürken, damlalarýn toprakla buluþmasýmý seyrediyor...