Gökyüzünden aþaðý doðru düþen bir yaðmur tanesi gibi düþtün yüreðime. Islanýp çürümesinden korktuðum tutsak düþen sevgimin sende kalmasý korkutuyordu beni. Ayrýlýðýn hançeri sevgimin yalnýz ve sahipsiz bir sonbahar yapraðý kaderi almasý düþüncesi yýpratýyordu ve ürpertiyordu beni. Aslýnda beni korkutan ; ayrýlýk hançerinin masum hayallere deðmesiydi. Düþencelerimden yoksun kalmak istemezdim herhalde.Tutsak düþen birde özgürlüðüm vardý. Seni arýyordu gözlerim kapalý pencerelerden. Kilitli kafesten çýkmak istedim zorlandým. Çýktým ama piþmandým; piþmanlýðým yok olmama sebepti. Yýkýk dökük bir þehrin yaz mevsiminde kýþ mevsiminin en soðuk sabahýnda buldum kendimi. Karla kaplý vücudum artýk sade seni býraktýðýma yanýyordu. Gitmene izin verdim... Günler geçtikçe eriyordum hasretinden ve sonuna geldiðimde ne kendimi nede seni düþünemez oldum. Ve yer yüzünden aþaðýya doðru kayan bir taþ parçasý gibi düþtün yüreðimin en gizli yerine. Beni unutma...