Mutluluk bir anda giriveriyor insanýn içine. Ýçinizdeki sevgiyi tetikliyor ve harlý bir alev oluyorlar birlikte. Buz tutmuþ Sibirya çölleri yavaþ yavaþ erimeye baþlýyor. O damlalarla bir çiçek besleniyor kalbinizde; sevgi çiçekleri yeþermeye baþlýyor. Zor kýsmý geliyor bundan sonra. Mühim olan temelleri atýlan bu sevgiye kol-kanat gerebilmek. Sözde her iki taraf da çaba sarf eder, büyütmeye çalýþýr çiçeklerini. Güneþ varken herkes mutludur. Çiçekler de... Hatta öylesine mutludurlar ki rengarenk yapraklara bürürler etrafý. Hâl böyle olunca kimse kimseyi kýrmaz; aþk sözcükleri bedavaymýþçasýna saçýlýr ortalýða. Kimin ihtiyacý varsa toplar sevgi meyvalarýný. Kimin ihtiyacý yoktur ki? Hava kadar, su kadar muhtaçtýr insan sevilmeye.
Bir de rüzgar esmeyegörsün. Binbir felaket de beraberinde gelir. Lugâtýmýzda olmayan sözcükler girer dilimize. Ýki lafýmýzda bir, kin kusmaya baþlarýz. Nedense, daima karþýmýzdaki suçludur. Çiçeklerimizin solmasý yok olmasý hep onun yüzündendir. En azýlý düþmanlardan bile beter oluruz böyle anlarda. Baþkasýnýn yakýnýna bile uðramasýna dayanamadýðýmýz, üstüne titrediðimiz o kalbi kendi ellerimizle parçalamaya baþlarýz.
Her þeyi kötüdür artýk. Kötü gülmekte, kötü giyinmekte, kötü yaþamaktadýr. Bulutlarýn üzerinde uçurduðumuz kiþi, cehennemin yedi kat dibinde gezintiye çýkmýþtýr. Bu, içinden çýkýlmaz durumda, sorumlu sadece ve sadece "o"dur.
Aslýnda kendimize olan nefretimizdir yansýtmaya çalýþtýðýmýz. Farkýnda deðilizdir. Bekâsýz zannettiðimiz çiçeklerimizi sulamaya gerek duymayarak onlarý ölüme terk etmiþ, sonra da bunun sorumluluðunu karþýmýzdakinin omuzlarýna yüklemiþiz. Bundandýr kendimizden nefret ediþimiz. Bu nefretle yaþamaya katlanamayarak hepsini ondan bilmiþiz. Çiçeklerimizi kimsenin eriþemeyeceði yerlere kaldýran biz deðil miydik? Sonra da "aradaki merdiveni kim kaldýrdý" diye hayýflanýp duran...
Ama aðýr geldi bunlarý içimize sindirmek. "Biz"leri sildik, "o" yaptýk. Böyle daha kolay olur sandýk.