BEN İNSAN DEĞİLİM...

Ben yaşamayı hiç sevemedim dostum.
Hiç bir şey buna neden olmadı.
Hiç bir zaman nefretim son bulmadı.
Hayatın,zamanın bir pisliği,
Akıttığı bir damla gözyaşı...
Beyaz bornozun içindeki en büyük pis lekeydim
Ruhumu, bedenimi;beynimi,kalbimi hiç bir zaman temizleyemedim.
Aynada hep kara bir lekeydim.
Ruhumdaki kara deliktim.
Kalbimdeki derin yarayı dikemedim.
Nefes alırken boğuldum.
Konuşurken sustum.
Eski,emektar bir tekneydim
Gözyaşlarımda yok oldum.

Kapıdan çıkan herkesle kolkolaydım,
Onlarla yattım.
Kapı kapanınca satıldım,sattım.
Kapıyı açamadım açacak yüz bulamadım.
Sokaklarda saklambaç oynamaya başladım.
Kendimi kaybettim ve bir daha bulamadım.
Aydınlığın içindeki karanlıkta kayboldum.
Gölgeden uzaklaşıp güneş ışığına ulaşamadım.
Gülerken ağladım.
Kan çanağına dönmüş gözlerimle yıldızları tuttum.
Kurumuş dudaklarımda küfürü farz saydım.
Küfür ettim beni bu dünyaya getirenden tüm insanlığa kadar...
Köşeye sinmiş sevgiyi hiç düşünmedim.
Onu müebbet suskunluğa mahkum ettim.
Ben insanlığımı yitirdim.

Susadım gözyaşımı içtim kana kana.
Acıktım biten tırnaklarımı yedim
Kanadığında kanlarını emdim.
Sindiremedim yaşamayı durmadan kustum insanları.
Ölüm dilendim Tanrıdan.
Nacizane “ÖLÜM” fikrime saygı bekledim tüm insanlıktan.
Kalbime girecek bir maganda kurşunu,
Küfürlerime dayanamayıp bıçağı göğsüme saplayan insanoğlu tek hayalim.
Nefes almak ölmek için tek sebebim.
Bir daha insan olmamak, görememek güneşi tek dileğim.
İnan dostum ben artık insan değilim.

Sonunda tanrı benide gördü ve
İnsanlar beni yada o iğrenç yaratığı toprağa gömdü.
Gerçek ben hakkettiği yere döndü.
Hoşgeldim cennetime,hoşgeldim tek hayalime.
Hoşgeldim...