Zamanýn neresindeydi hata? Sende miydi, ben de miydi? Ýkimiz de suçsuzsak suçlu kimdi?

Sen giderken ben umursamýyordum gidiþini, deðil mi? Öyle deðil iþte…

Hep kýrýlan taraf olmaktan usanmýþ, söz vermiþtim kendime bir daha kýrýlmayacaðýma dair. Belki de onun çabasýydý bu umursamazlýðým, sözümü tutmaya çalýþýyordum kendime aklýmca… Çok yeniydin, baþlamadan bitmesi ne kadar canýmý yakabilirdi ki? Ne de olsa imkânsýzdýn ama bilemezdin ki imkânsýz aþklardýr en büyük olanlar. Bak büyük aþk masallarýna, hangisi kavuþmuþ diðerine?

Sen giderken kan aðladý içim… Ýsterdim bir iki tatlý söz söylemek… Ýsterdim ki bil seni seven biri var burada, hemen yakýnýnda. Öyle ki, elini uzatsan dokunabilirdin. Ama sen gittin. Bilemedin giderken içimde býraktýðýn boþluðu, göremedin gözlerimin derinliklerindeki senin yarattýðýn sýcaklýðý, dokunamadýn seninle çarpan yüreðime…

Sen giderken döndüm arkamý… Bir kurbanýn kesildikten sonraki can çekiþmesini yaþadým saniye saniye… Çýkmadý caným içimden, çýkaramadým seni yüreðimden… Kaným aktý damla damla, gözlerim kapandý yavaþ yavaþ… Bir kaç kelime vardý düðümlenmiþ boðazýma takýlan… Çýkmadý oradan, “gitme” diyemedim sana… Çýksaydý gitmezdin belki de, býrakmazdýn beni…

Sen giderken bir avuç cam parçasýna düþtü yüreðim sanki… “Kalbim acýyor” diyenleri anlamazdým, insanýn kalbi nasýl acýr ki? Acýyormuþ, öðrendim. “Kapanmayan yara” derlerdi aþk yarasýna. Benimki kapanýr mý bilinmez. Zaman mý çaredir, kadehler mi? Yoksa baþka biri mi? Unutturabilir mi bunlar seni? Þu kýsacýk zamanda ne yaþadýk ki, nedir bu yarayý kanatan?

Sen giderken aðlamadým. Gözlerime dolan yaþlarý geri yuttum. Dedim ya, kendime sözüm vardý, onu tutmaya çalýþýyordum aklýmca. Aðlamazsam caným daha az yanacaktý güya, kanamayacaktý içim… Belki de içimdeki yangýný söndürecektim o yaþlarla… Gözyaþý yürek yangýnýný körüklendirirmiþ, nereden bileyim?

Çok üzüldüm ben sen giderken…