Zamanın neresindeydi hata? Sende miydi, ben de miydi? İkimiz de suçsuzsak suçlu kimdi?

Sen giderken ben umursamıyordum gidişini, değil mi? Öyle değil işte…

Hep kırılan taraf olmaktan usanmış, söz vermiştim kendime bir daha kırılmayacağıma dair. Belki de onun çabasıydı bu umursamazlığım, sözümü tutmaya çalışıyordum kendime aklımca… Çok yeniydin, başlamadan bitmesi ne kadar canımı yakabilirdi ki? Ne de olsa imkânsızdın ama bilemezdin ki imkânsız aşklardır en büyük olanlar. Bak büyük aşk masallarına, hangisi kavuşmuş diğerine?

Sen giderken kan ağladı içim… İsterdim bir iki tatlı söz söylemek… İsterdim ki bil seni seven biri var burada, hemen yakınında. Öyle ki, elini uzatsan dokunabilirdin. Ama sen gittin. Bilemedin giderken içimde bıraktığın boşluğu, göremedin gözlerimin derinliklerindeki senin yarattığın sıcaklığı, dokunamadın seninle çarpan yüreğime…

Sen giderken döndüm arkamı… Bir kurbanın kesildikten sonraki can çekişmesini yaşadım saniye saniye… Çıkmadı canım içimden, çıkaramadım seni yüreğimden… Kanım aktı damla damla, gözlerim kapandı yavaş yavaş… Bir kaç kelime vardı düğümlenmiş boğazıma takılan… Çıkmadı oradan, “gitme” diyemedim sana… Çıksaydı gitmezdin belki de, bırakmazdın beni…

Sen giderken bir avuç cam parçasına düştü yüreğim sanki… “Kalbim acıyor” diyenleri anlamazdım, insanın kalbi nasıl acır ki? Acıyormuş, öğrendim. “Kapanmayan yara” derlerdi aşk yarasına. Benimki kapanır mı bilinmez. Zaman mı çaredir, kadehler mi? Yoksa başka biri mi? Unutturabilir mi bunlar seni? Şu kısacık zamanda ne yaşadık ki, nedir bu yarayı kanatan?

Sen giderken ağlamadım. Gözlerime dolan yaşları geri yuttum. Dedim ya, kendime sözüm vardı, onu tutmaya çalışıyordum aklımca. Ağlamazsam canım daha az yanacaktı güya, kanamayacaktı içim… Belki de içimdeki yangını söndürecektim o yaşlarla… Gözyaşı yürek yangınını körüklendirirmiş, nereden bileyim?

Çok üzüldüm ben sen giderken…