Zamanýn diðerlerinin aksine durduðu bir yerde oturuyordu tek baþýna.Gözlerini dikip baktýðý boþ ekrandan yansýyan gözleriydi karþýlaþtýðý.Bakýyor ve susuyordu.Bomboþ odada iki kiþi var gibiydi.Hem ayný,hem farklý..Hem bir,hem ayrý..
   Küçük bi çocuðun saflýðý gibiydi ilk baþlarda herþey.Ufak bir gülümseyiþ sayesinde baðlanýrdý hayata kimi zaman.Oysa þimdi sessizlik hakimdi dudaklarýnda.Hiç usanmadan tanýrdý insanlarý.Onlarý sever,deðer verir,parçalarý bir bütün haline getirmeye çalýþýrdý.Ekranda ona bakan bir çift göze dalýp giderken beyninde zonklayan bir ses geçip giderdi kulaklarýndan:
-Kafaný kaldýr da bak!Bakabilir misin görmek istediklerinin dýþýndakilere de?Sen misin bu yansýyan yoksa aradaki boþluk mu?Çaldýklarýnda içindeki o masum çocuðu,geriye ne kaldý?Kafaný kaldr da bak sana!Ya da bana..Farklý gibiyiz ama aynýyýz aslýnda.
   Kapattý gözlerini bu sefer.Yapýþkan,ýslak,kokuþmuþ bir karanlýktý yanýna oturup baþýný omzuna yasladýðý.Özgürlüðü elinden alýnmýþ bir hayvan gibi sinirli ve sakindi.Kafesin kalýn parmaklýklarýndan görebiliyordu dýþarýsýný,bazen orada olmaktan memnun bazen de kendine acýyarak.
   Ýçerden seslendi yine biri:
-Bakýyorum her yere.Olmayan ben deðilim aslýnda onlar!Yoklar,suskunlar,korkuyorlar.Karanlýktan korkarken ona mahkum olmuþ bir suçlu gibi kaçmaya çalýþýyorlar.Bakýyorum,göremiyorum.Oysa farkýndayým!
   Sesler birbirinin ardýndan delip geçiyordu duvarlarý:
-Kafaný kaldýr da bak!Farkýnda olsan bile söyleyemiyorsun kendine,vuramýyorsun kalýn duvarlara korkusuzca.Avut kendini!Avut ki hayatýn daha da anlamsýzlaþsýn.Kaç!Kaç kendinden..Kaç ki onunla karþýlaþma olasýlýðýn daha da artsýn.Kafaný kaldý da bak sana!Ya da bana..Gündüz gecede kayboluncaya kadar uðraþtýðýn meþkuliyetlerdi aslýnda boþa harcanmýþ zamanýn amansýz tik-taklarý.Bak ki yaþa!Yaþa ki öl..
-Ölüyorum.
-Yaþa ki öl!Yaþanmamýþ anlarýn kaybettirdiklerinin toplamý asýl bedenine acý çektiren.Çürümüþ ruhlarýn çýðlýklarýný duyabiliyor musun?Ölmüyorsun,gittikçe yitiriyorsun sana ait olaný!Ya da bana..
Kulaklarý saðýr gibiydi þimdi.Ne duyuyordu ne de duymak istiyordu kendini ya da o her kimse.Gün geçtikçe yitiriyordu içinde yeþereni.Rengi soluk,benzi sararmýþ,dudaklarý suskun kalýyordu kendisiyle baþbaþa.Her defasýnda daha da uzaklaþýyordu.Her saniye daha da yitiriyordu.