Ey dünya duy artık sesimi,
Silah seslerinden bıktım usandım.
Sizin çocuklarınız uyurken geceleri,
Uykuya hasret benim gözlerim.
Bir parça yavan etmeği bulamadığımız zaman oluyor;
Evimiz, her şeyimiz talan oluyor!....
Geçen gece evimizi bastılar;
Ne var ne yok , hepsisini Yaktılar;
Makineli tüfekler ölüm saçtılar ;
Anacığımı vurdular orada insafsızca…
Babamı çiviyle bir ağaca çaktılar…..
İşkencelerin en alasını yaptılar…
Dayanamadı bu büyük acıya yüreğim;
Feryat seslerine uyandım….
Şehit etmişlerdi Annemle – Babamı….
Haykırdım acımı dünyaya duyan olmadı;
Duyun ne olur, feryadımı duyun;
Yetim kalmasın burada artık çocuklar!....
Ufak bedenler mermilerle parçalanmasın!....
Duyun ne olur, feryadımı duyun!....
İnsanlık Aşkına duyun;
Musa aşkına duyun;
İsa aşkına Duyun;
Muhammet Aşkına duyun!
ALLAH aşkına duyun;
Bu gözü dönmüş canilere bir dur deyin!.....
Bu kadar insan kanı YETER!.....
Bu kadar insan kanı YETER!.....
Yılmaz Çelik