Her gidişine ayrı bir anlam yüklüyorum, yapma tanrı aşkına!
Ya hep kal benimle söz etme gidişlerden ya da silinsin ismin de cismin de...
Oynama benimle, dengemi bozuyorsun.Aşk yaşayacak yürek bırakmıyorsun insanda, böyle değildin sen...
Bittiyse heyecanın, bileyim ben de.
''Seni çok seviyorum'' diye başlayan ve ''ama...'' ile devam eden cümleleri duymaktan bıktım. Seviyorsan seviyorsundur, aması olmaz bu işin. Üstelik bir cümlede ''ama'' varsa, bir önceki yargının hiçbir hükmü yoktur. ''Seni çok seviyorum ama birlikte olmamız imkansız...'' İmkansız diyebiliyorsan eğer, seviyorsun demektir. Bahanelerin arkasına sığınma!
İnsanların hayatına sorgusuz sualsiz girip darmadağın eden, sonra da hiçbir şey söylemeden gitmeye çalışanlardan nefret ediyorum. Böyle misin sen de, gerçekten gitmek mi istiyorsun? Yürekli ol biraz, hadi konuş, söyle gitmek istediğini. İki çift sözü haketmedi mi bu sevgi, yaşanılan bunca şeye hiç mi saygın yok?
Ah ben niye yanılıyorum hep? Niye tam ''işte bu'' dediklerim sömürüyor sevgimi! Biraz daha mı katı olmalıyım, biraz daha mı kapalı tutmalıyım kapılarımı? Bu devrin adamı değilim, oyun çeviremiyorum, hesap yapamıyorum, bana ait olmayan kişiliklere bürünüp bir plan dahilinde hareket edemiyorum. İnsanız biliyorum hepimizin zaafları var, hepimiz egolarımıza boyun eğebiliyoruz. İyi de hep beni mi bulacak bunlar? Beceremiyorum, kusura bakma.
Senin yolun açık olsun, bırak başka bi yerde büyüsün bu çocuk. Belki böylesi daha iyi...