Yine her zaman ki yerinde kalemim. Bitirmek istemediği son cümlenin üzerinde usulca uykuya dalmış. Bitse, yazamayacak teninin hissettiği İnanın yaşamını.
Gözlerini hafifçe aralayıp, uykudan kalkmışlığın sersemliğiyle cümleye bir virgül koyuyor. Gülümsüyor sonra, cümle devam edecek. Kafasını kaldırıp odayı seyrediyor. Duvarlarda gözyaşlarıyla kâğıtlara işlediği kısa yazılar. Acının hizmet ettiği sigara ve dumanından sararmış perdeler. Birçok arkadaşının ölümüne neden olan kitaplar. Acının mahremiyle dolu kül tablası. Gözyaşlarını dağınıkça bıraktığı buruşmuş kâğıtlar. Nefretin izi çıkmış içki şişeleri. Hatıraları armağan eden birkaç fotoğraf. Ondan gelmiş mektuplar. Kısa zamanlarla uğranılan yatak. Beyazlara işlenmiş siyah resimler. Tamamlanmamış resimler. Çalışmayı unutmuş televizyon. Acıları buyur eden müzik seti ve disketler. Cümlenin başına başladığı gün susmuş olan telefon. Kafasını yeniden kâğıda koyup bitmesini istemediği cümleye baktı. Düşündü, geçmişi gelecek yaptı. Geçmiş düşünüldükçe kaçın kez yeniden geçmiş oluyordu. Hatırladı…

— Özledim seni
— …
— Yine susuyorsun
— …
— Bir ay kaldı
— …
— Seni seviyorum

Dokunulmamış anlarını düşündü bir müddet. Kuruyordu göz pınarları. Elini hissettiği anlar ya adres için ya da küçük bir hatırlatma için gözyaşı döküyordu. Kızıyordu gözyaşlarını sebepsiz yere kâğıda işlemesine. Hatırladı…

— Bunun anlamı ne
— …
— Konuşmayacaksın yine değil mi?
— …
— …

Sadece ona bakıyordu. Sürdüğü yaşam tanıdık değildi. Kapı kapalıydı, ışıksa her zaman açık. Gözyaşları birikmişti kalemde. Hatırladı…

Sadece susuyor, hiç konuşmuyordu. Odanın kapısı açıldığında elinde birkaç şişe ve sigaralar oluyordu. Telefona bakıyordu saatlerce. Fotoğrafları yastığına koyup onlarla konuşuyordu. Her sabah balkonda günün kızıl şafağını izlerdi. Benimse göz pınarlarım kuruyordu.

Odanın kapısı açıldı. Bu sefer elinde şişe yoktu. Masanın yanına gelip kâğıda baktı. Eli gövdeme değdi. Virgülü karalayıp, tenini gövdemden çekti. Masadaki paketten bir sigara alıp yatağa oturdu. Fotoğrafları eline alıp ışıksız oda rengi saçları okşadı yatağa yattı. Hatırladı…

Beni eline ilk aldığı an saatlerce bekledi. Kaç tane sigara içtiğini bilmiyorum. Beni kâğıda yaklaştırıp ilk kelimeyi yazmak istedi. Kâğıda iz bırakmadı kurumaya başlamış göz pınarlarım. Bana baktı, gözündeki acıyı gördüm. Kâğıda dokunup ilk kelimeyi işledim “sevdiğim”

Uzun bir zaman sonra yataktan kalkıp odadan çıktı. Geri geldiğinde elindeki şişeden bir şeyler içiyordu. Hatırladı…
Gün ışığı karanlığı getiriyordu. Bense hiç ayrılmıyordum kâğıttan. Zamanlar devrildi gelecek geçmiş oldu. Ağlamadı o, ben gözyaşı döktüm onun yerine. Acılarını anlattı sayfalarca, bitmedi. Hissettim bitmeyecekti.

Elindeki şişeyi yere bırakıp kâğıda baktı. İki gecedir yoktu odada. Bense bekledim cümlenin devam etmesini. Benimle konuştuğu geceleri özlemiştim. Teni gövdemi sardı. Teliydi avuç içi. Cümle devam etmedi, beni kâğıda bırakıp fotoğrafa baktı. Hatırladı…

Bir gün bir mektup getirdi. Mektubu bıraktığına uyuduğun gördüm. Sayıklıyordu. Heyecanla bekledim bana acılarını anlatmasını.

Fotoğrafı yatağa bırakıp tenini bedenime sardı. Gözyaşım kâğıda işledi. Gözyaşıma gözyaşı karıştı. Avuç içi gittikçe daha ok terliyordu. Yüzüne baktım. Gözleri kanlanmıştı. Yüzüne acının koyu rengi yerleşmişti. Nokta koydu. Beni öylece cümlenin yanına bırakıp yatağa yattı. Fotoğrafı parmak uçlarıyla hissetti. Cümleyi okudum.

“Elveda sevdiğim”

Uyanmasını, kalkmasını bekledim. Göz pınarlarım kurudu. Katilim oldu. Beni de öldürdü.


                                                   Volkan ATAK
                                                        2004