İç savaşlarında
Günah mayınlarına basıp
Sakatladığın ruhunun
Engelli doğasıyla
Ötelere varılmazdı
Senle çıkılmazdı yola
Yürüyemiyordun bile
Yaşamın labirentinde
Sadece hazla sulandırıp varlığını
Akıtıyordun hiçliğin lağımlarına
Kayıp senin yazgın
Kronik depresyon adın
Sapkınlıkla savunduğunda kendini
Acımasız yargıçlara
Uç tadları yudumlayan
Marjinal bir kadın

Mutsuzluğu yağmalayan
Kalpleri hırpalayan
Kimyayı sindiren
Çakal ruhlardan tiksinip
Cesedine tükürüp
Boşluğunu harfiyatla doldurmaktan
Enkaz altındaki kalbini
Sıcak bir yuvaya çevirecek
Sevgiyle ısıtan
Bir erkek protez aramaya başladın
Felçli bacaklarına

Gözlerinden suçluluk sağanakları yağdırıp
Günahlarında boğulmaya başlayınca
Çırpınarak

Güzelliğin yetmiyordu
Yükünü hafifletmeye
Seni taşıyanların
Kendi ağırlıkları birde römorkta senin çöplerin
Çabuk geliyordu yorgunluk
Kaygıların terlettiği kalplere
Çapulcu kitlelerin ellerinde çomaklar
Deşiliyordu pisliğin
Havada metan kokusu
Patlıyordu öfkeler üzerine

Ve hiçbir yürek yetmiyordu
Seni sindirmeye
Mide bulantısıyla
Taşımaya ötelere
Canlanmak için canvermek gerekiyordu
Ölmüyordu bir türlü geçmişin
Tutarsızlıklarınla
Teneffüs ediyordun kesik kesik
İki yaşam arasında gelip gidip

İçindeki kayıp şehirde dolanan
Benim sakat meleğim
Yetmedi örtmeye günahlarını
Dayanılmaz güzelliğin...