BİZ 1


Bir grup gençtik. Yenidünyalar keşfetmeye çıktık. Tarihin bu görevi bize verdiğini var saydık. Sorumluluk üstlendik. Dünya bizden yana sandık, daldık balta girmemiş ormanlara. Hesabımızda dünyanın keşfedilmemiş en en birinci harikasını bulmak vardı. Bu harikanın ne olduğunu bile bilemiyorduk. Belki ilk çağdan kalmış bir insan, belki konuşan ve yürüyen bir orman, belki tüm konuşmaları bastıracak ılık bir rüzgâr. Herkesin hayali kendineydi. Coşkumuz bize ne olursa olsun yetecekti. Eğlenceli başladık uzun süreceğini iddia ettiğimiz yolculuğumuza.

Eğlencemiz doğa harikası patikalardan, meyve dolu ağaçlardan ve yıllanmış çınarların gölgesinden geçerken müthişti. Fakat bu güzel patikalı yol çok kısaydı. Ummadığımız bir anda dikenli çalılıklar, insan yiyen otlar, dağlar boyunda ısırganlar çıktı karşımıza. Yılmadığımızı kendimize söyleyerek yürüdük üstüne, tükürdük cellâdın yüzüne.

O zamana kadar ben yoktu biz vardık. Fakat herkes kendi beni ile zorda kaldı. Kimimiz bunu fark etti kimimiz fark etmedi. Öndekiler arkadakileri duymadı, görmedi, bilmedi. Arkadakilerin kimi sık gördüğü bir çalılığa daldı kayboldu gitti. Kimini insan yiyen otlar yedi. Kimini ısırganlar dalayıp zehirledi. Bazılarından yıllar sonra haber alındı. Kimi dönüş yolunu bulamamış yitmişti, kimi yolda açlıktan ve korkudan ölmüştü, kimi de yolunu bulmuştu!!!

Yola devam edenler bu kayıpların farkına varamadı. Taa ki “insan boğan” akıntıya gelene kadar. Akıntı 260 km bir hızla akıyordu. Akıntıyı geçince herkes kurtulacaktı. Akıntıyı geçince kurtulacağını var sayanlar o panikle tek tek atladı suya, hepsi yok oldu gitti. Onlardan da haber alınamadı. Oysa akıntıya kürek sallamak için fazla kola ve bacağa ihtiyaç vardı. Onların ise sayısı iyiden iyiye azalmıştı, ihtiyaç duydukları kol ve bacaklar yanlarında yoktu. O zaman onlar da anladılar ki artık biz yok ben vardı. En en birinci doğa harikasını bulmak hiç de o kadar kolay değildi.

Kalan az sayıda insan gençliklerini balta girmemiş ormanda bırakıp, kendine yalnız bir yol çizmeye karar verdi, verildi, ya da mecbur kaldı. Bu sorun hala çözümlenemedi. Ama ormanda aldıkları yara ondan sonraki yaşamlarını belirler oldu. Hiç ummadıkları anda onlara bir sürü engel çıkardı.

Hep sanılır ki acılar çoğaldıkça daha dayanılmaz olur, daha acı verir. Oysa ilk acı bilinmediğinden, tanınmadığından daha çok acıtır insanı. Gafil avlanmanın en büyük acı olduğunu orada anladılar. Geride kalanlar için sonradan yaşayacakları acı ne kadar büyük gözükürse gözüksün o kadar büyük gelmedi. Fakat sürekli arkalarına ve önlerine bakar oldular, tedbirli davrandılar. Tilki uykusu uyur gibi tedirgindiler. Gençliklerini balta girmemiş ormanda yitirdiklerini garantici davrandıkları zaman anladılar.

İşte ben de bu balta girmemiş ormandan döndüğüm için daha korkak ve daha tedbirliyim. Bilirim ki korkaklık tedbirdir.

İşte ben bu yüzden yaşarken dolu gibi yaşıyormuş yaparım, bilirim ki yaşadıklarımın içi boşalınca yaşadıklarım küçülecek ve yere yapışıp kalacak, çok yer tutmayacak yaşamımda.

İşte ben bu yüzden sözler havada uçuşurken onlara inanırım, uçmayı bıraktıklarında onlara inanmayı keserim.

İşte ben bu yüzden damarımdan kan alırken gözümü kırpmadan koluma bakar, hemşireye damarımı tarif eder damarımı bulamadığı zaman “şırınganı azıcık etimin içinde gezdir korkma, bak orada, kaçıyor” derim.

İşte ben bu yüzden gördüğüm her çalıdan, kocaman duran ısırgana benzeyen otlardan kaçarım. Etrafında bile gezinmem.

İşte ben bu yüzden “boş ver boş ver arkadaş başka bulursun, en kötü günlerin hep böyle olsun” şarkısını tüm dertli türkülerden daha çok severim.

07.04.2006
Ankara