Meydandan aşağı yürüyordum,kalabalıktan göz gözü görmüyordu.Kalabalığın arasından bir kıvılcım süzülüyordu.Bu bir hayaletti,elini açmış dileniyordu.Hayalet görmeyi hep istemişimdir.Sonunda gerçek bir hayalet görebilmiştim.Hayaleti geride bırakıp yoluma devam ettim...

Günlerden bir gün yine meydandan aşağı iniyordum,meydanın ortasında çadırdan bir fotoğraf sergisi açılmıştı.Serginin konusu Kuvayi Milliye askerlerinin savaşa gitmeden ,savaşta ve savaştan sonra çekilmiş resimleriyle ilgiliydi,o anı ilginç kılan ise bu çadır sergiden havaya yayılan Ege yöresinin Efe şarkılarının hayaleti coşturmasıydı.Hayalet dans ediyordu,Zeybek oynuyordu,kendini müziğin akışına bırakmıştı,coşmuştu,hayaletler de coşar,bilirim bunu.Coşkunun hayaletinden hoşlanmazsak işte o zamn ölmüşüzdür.Hayaletin bir ayağı topallıyordu.Kolunun altındaki koltuk değnekleriyle dans ediyordu,yanından geçen geçen delikanlılar onunla dalga geçiyordu,kendi zavallılıklarına bakıp gülüyorlardı.Hayalet umursamadan dans ediyordu.Hayaleti sevmiştim.Gözleri alkoliklere özgü bir şekilde kan çanağındandı.Gözlerindeki beyazlar alkolün cehenneminde kaybolmuştu.Yaşanmışlığın hayaletiydi o.Sakalları sarkmış,Kral Arthur'un büyücü Merlini gibiydi.İçimdeki benzetme zorululuğu onu şekillendirmişti ama bence onun çekli yoktu.Yoksa o bir mistik büyücümüydü,büyücüyse eğer büyülemek için etrafta dolaşması yeterliydi.Hayaleti coşkunun dansıyla başbaşa bıraktım her ne kadar çalan müzüğin anlamı coşkuyu çağrıştırmadıysa da...

Sahilde oturup düşünmeyi severim.Fakat bugün benim için çok farklı olacaktı.Bu sefer çok farklı bir mekânda olmama rağmen büyücü Merlin'i biraz ilerideki bankta otururken gördüm.Yine aynı kan çanağı gözler,uzun saçlar,uzun sakal,koltuk değneği,elinde bira kutusu,içiyor,gemileri,yelkenlileri izliyordu,kaybolmuş gençliğini arıyordu.Onunla konuşmak için can atıyordum.Yanında kimse oturmuyordu.Gırtlağından çıkan hırıltılar,motoru bozulmuş,parça parça,çalışmaya çalışan eski bir motosiklet sesini andırıyordu.Yanına oturdum,hiç istifini bozmadan uzak ufuklara bakmaya devam ediyordu,gençliğin anlık cesaretine kendimi kaptıraraktan dialogu başlatan ilk hamleyi yaptım.

- Manzara ne kadar güzel öyle değil mi,efendim.ü
- Öhhö,öhhö.Evet, amma kıymetini bilen yok.
- Neden,bizler kıymetini biliyoruz,mesela siz ve ben.
- Sadece biz yeterli değiliz,şu aşağıdaki o.. çocuklarına söyle sen onu!

Aşağıdaki havuzlu villayı kastediyordu.Birde villanın yanında dev bir yüzme havuzlu su parkı vardı.Bu arada birasını yudumlamaya devam ediyordu.Sigaranın bittiğinden dert yanıyordu.Sanırım hayalet gittikçe insanlaşıyordu... Bu duruma el atmam gerektiğini anladım.Pili bitmeye başlamıştı.Yakıt ikmali şarttı.Bakkala gittim,bir paket sigara aldım ona,paketi açtı,yaktı,kendine geldi ve hayalet sonunda geri dönmüştü eski haline...
Hava kararıyordu,akşam oluyordu,vapuru kaçırmamalıydım.Hayaleti orda bıraktım,yüzeysel gerçekliğim bir mıknatıs gibi beni kendine çekiy-
ordu.Boş ve anlamsız yoluma geri döndüm.Onu tanıyanlar ,gerçekten ona inananlar vardı,yaşanmışlığın hayaleti onları da büyülemişti...

...Bu kez karşıdan geliyordu.Bu sefer biraz tıraşlanmıştı.Saçları kısalmış.Sakalları düzeltilmişti gereksiz düzenin saçmaları tarafından ...
Yine topallıyordu belki orasından tanımıştım yaşanmışlığın hayaletini...
Koluna girdim,itiraz etmedi,hayalet belki de insanca davranılmaya şiddetle susamıştı bir kutu efes pilsen birasından başka... Ama bilmiyor ki ne kadar ümitsiz bir susama bu.İnsanlığa geçmek istiyorsa gerçekten sıkıcı olmaya karar vermiş demektir.Nereye gitmek istediğinin farkında değil.Yanlışlık ya da doğruluk değildi bu sorunun cevabı.Cevapsızlık soruların en zor ama en imkânsız tatminidir.Ona insan olmayı öğütleyemem,içkisi ve sigarasıyla aşırı insan kokuyor diyemem.Hayletler kukusuz olmalıdır.Belki bende bir hayalet olmaya adayım...kimbilir...bilemem...

Tutarsızlık her zaman vardır bir yerlerde gizli olsa dahi mutlaka ortaya çıkacaktır.Cizvit Papazlarını çelişki tanımını insanlar yapmıştır.İnsan iki ayaklı bir çelişkiler bütünüdür.Dindar olduğunu söyleyen hiç farkında olmadan mutlaka bir günah işlemiştir.Dürüst olduğunu söyleyen aralarda bir yerde kum taneciği kadar bile olsa dahi mutlaka bir yalan söylemiştir...

- Sende bir değişiklik gördüm yaşlı çakal.
- Saçlarımı kestirttim.Hastenede kestiler.
- Hastane mi,ne hastanesi!?
- Üç ay hastanede yattım.
- Geçmiş olsun.

Fazlasıyla insandık artık,bittik,tükendik...
Koluna girdim caddeden sağa saptık.Bakkala girdik.İstediği sigaradan bulamadı ve diğer alternatife geçti...Sigarasını yakıp içmeye koyuldu.İçinde dinazor heykeli bulunan parkta oturduk,hatırımı sordu,konuştuk.İçki parası istedi.Verdim.İçkiye ihtiyacı vardı.Belki bu adamı defalarca gördükten sonra değişemeyeceğini,düzelemeyeceğini anlamıştım.Düzelse ne olacaktı ki,insansı olması kâfi olacaktı onun için.Bu kâfilik ona yettiği gibi bana da yetmiş olacaktı.

Herkesin vafiy kitabı yazılmalıydı tıpkı Yayha gibi...

Bir süre oturduktan sonra dilenmek için meydana çıkmak istediğini söyledi.Umutsuzca yürümeye koyuldu bu sefer tek başına en üstün olarak.Gitti.

Hesaplaşma günü geldi.Yaşanmışlığın hayaletiyle yüzleşecektim.Gerçekte neyin timsali olduğunu söyleyecektim.Soluğu yanında aldım.Yanında bir içkici arkadaşı daha vardı.Yalı adam içkisi yudumlarkene onun özgürlüğün,rahatlığın,sorumsuzluğun tropikal adasındaki tek yabancı olduğundan bahsediyordum.Adam başını sallıyordu...

- Senden çok ilham aldım yaşlı kurt!
- Herkes benden ilham almıştır bazı bazı...öhhooo...!!!


Bu öykü Ercan Lafçıoğlu'na atfedilmiştir.

Yazan : Burhan Keşiş