Seni sevmekle güzel her þey, seni sevmekle anlamlý. Güzel bulduðum ne varsa þu yeryüzünde, hepsi senin varlýðýndandýr. Yoksa sensiz bir dünyada güzellik aramak ve dahasý bulacaðýný sanmak ne kadar da boþa bir uðraþtýr. Bilinmesi gereken þey, senin deðmediðin bir yerde güzellik aranamaz.

Renkler, sesler, þekiller, kokular hepsi ayrý güzel þimdi. Hepsinde seni bulabiliyorum çünkü. En güzel kokularda kokun, en güzel renklerde gözlerin, en güzel naðmelerde sesini duyuyorum. Bir sessizlik ve hareketsizlik haline bürünüp kendimi onlara veriyorum. Yokluðunda, sensizliðe ancak böyle tahammül edebiliyorum. Ve hala hasretinle yenilmedimse hayata, sana benzettiðim güzelliklerden aldýðým güçle ayakta duruyorum.

Seni çok sevdiðimi biliyorsun deðil mi? Ne kadar özlediðimi… Ýçimde günden güne büyüdüðünü, giderek doldurulmaz bir yer edindiðini biliyorsun deðil mi? Bilmiyorsan dinle beni… Sen öyle bir þeysin ki artýk yüreðimde, seni çýkardýðýmda, bana yaþamak için pek bir sebep kalmaz geride. Boþluðunu dolduramam sensizlikte. Sen ki ýþýðýmsýn, karanlýklarda boðulurum gidiþinle.

Neden bu kadar çok sevdim seni bilmiyorum. Buna hakkým var mýydý hiçbir fikrim yok açýkcasý. Bir açýklamada beklemiyorum kimseden. Ben sende yitip giden bir yüreðin, senin hayalini çizmekten baþka hiçbir þey yapmayan düþüncelerin sahibi olarak hayatýmdan memnunum. Ki zaten senden önemli bir þey var mý dünyada. Senin dýþýnda, senin uzaðýnda anlam ve deðer kazanabilmiþ ne var ki.

Seni bu kadar severken, seni üzdüðüm zamanlarda oluyor biliyorum. Seni incittiðim zamanlar… Varlýðýmdan nefret ettiðim, kendimi affetmediðim zamanlar. Zira hiçbir kelebek, konduðu dalý incitmez. Bunu biliyorum. Ama bilincimde olmayan, sevdamýn telaþýndaki o coþkuyla þýmarmýþ bir çocuk olduðumda, tüm masumiyetimle üzüyorum seni. Sonra þefkatine sýðýnýyorum, yüreðine gizleniyorum. Suçunu bilen ve cezadan korkan her çocuk gibi aðlamaklý oluyorum. Ta ki, beni affettiðini duyuncaya kadar orada kalýyorum.

Ayrýlýðýn adý ne kadar soðuk bilmiyorsun. Ýliklerime kadar üþüdüðümü, ayakta duracak kadar bile mecalim kalmadýðýný görmüyorsun, ne zaman ayrýlýktan yana bir þeyler girdiðinde aramýza. Ki daha seni ne kadar sevdiðimi bilmiyorsun.

Biz seninle bir bütünüz. Sen ne kadar inkâr edersen et, ayný iklimin çocuklarýyýz. Ayný kalýptan çýkmýþ iki ruhuz seninle. Sevdikçe tamamlanýyor, sevdikçe çoðalýyoruz durmadan. O kadar büyüyoruz ki sonra, mesafeleri kapatýyoruz seninle.

Senden vazgeçemem ben. Seni bunca severken ve bana kýzdýðýn saatlerde beni sevmediðini söylesen de, içindeki bana olan sevgiyi bilirken senden vazgeçemem. Bir düþü, koca bir sevdayý benliðime kurban edemem. Ve inancýma yerleþmiþ kutsaliyetini bir anda inkâra düþemem.

Beni gerçekten inandýrmalýsýn sevilmediðime ve istenmediðime. Ki o zaman bile senden vazgeçtiðim için deðil, vazgeçilmiþ biri olarak, gölge etmemek için giderim...

Hüzünbaz