Bir ressam sana bakmadan, masumluğunu çizebir di bir tabloya yada bir yazar seni tanımadan hayatını aktarabilirdi kalın bir romana. Bu ülkenin en büyük şarkıcısı adına besteler yapıp ulusal bir kanalda haykırabilirdi şarkısını milyonlara .Adını bilmediğin bir şair metrelerce uzunluğunda bir şiirde senden bahsedip sükse yapabilirdi etrafa.


Ama ayrılık gecesi seninde dediğin gibi ben sadece bir ŞEHİR EŞKİYASIYDIM ve sadece seni sevmeyi becerebilmiştim.

Ben sadece ; Otobüs duraklarında son otobüsü kaçırmış , evinden kilometrelerce uzakta olan bir çocuk duygusuyla beklemeyi becerebildim....

Boş banklarda adını hatırladıkça içen bir serseri gibi sarılmıştım hayaline. Kalabalık sokaklarda birinin göz yaşımı fark etmesinden değil , senin bir başkasının olma ihtimalinden korkarak yaşadım yıllarca.

Ben sadece ; geceleri evinin önünde ki ağacın arkasına saklanarak odanın penceresine vuran gölgeni izlerken yaşadığım heyecen kadar ,mahallenizdeki o boş evin duvarına sevdiğin papatya resimlerini çizerken polisten yediğim dayak sırasında, adını ağzıma almıyacak kadar sevebilmeyi sevmiştim.

Ben sadece ;Kirpiklerimin birbirine hiç değmediği o uzun gecelerde , duvarlara yakamoz gibi vuran hayaline kaldırıp kadehlerimi usulca yudumlamayı becerebildim ..
Ben seni ; titreyen göz yaşlarıyla edilen bir duanın son kelimesi olan AMİN kısmı sanarak sevebildim ..
Ben sadece; kelimelerle anlatılmayan bir aşk ile seni sevmişken, sen kelimelere yeten kısımlarını sana söyleyenleri sevdin.
Madem öyle?
Şimdi aşkı sadece anlatılanlar kadarını yaşaman zamanı..
Hep beraber çok yaşayın...