Sen ellerimden tutuyordun. Bura bir kumsal olmalı. Çünkü su köpükleri kumlarla öpüşüyor. Kıyıda küçük ama şirin bir ev var. Küçük bir balkondan birkaç metre uzağız. Evin bahçesi kumlara sıfır. Bahçede çiçekler var. Ortasında bir çardak var. Çardağın altında bir masa, masanın üzerinde bir gül tanesi, iki şarap bardağı, bir şişe, bir sigara paketi, üzerinde çakmak, yanında bir küllük. Masanın başında iki sandalye, sandalyelerde biz…

     Sen ellerimden tutuyordun. Fısıldıyordun bana. Sanki boşa geçmiş zamana nispet yapıyordun. Yıllar olmuş sanki bu sözleri söylemeyeli. Konuşuyordun. Ben dinliyordum.

     Sen gözlerime bakıyordun. Bu heyecanı hiç fark etmemiştim gözlerinde. Sen bakıyordun. Hiç bakmamıştın daha önce böyle. Birazdan kopacakmışız, yada bir daha göremeyecekmiş gibi bakıyordun. Gözlerinde konuşuyordu. Ben dinliyordum.

     Sen konuşuyordun. Ben dinliyordum. Daha önce bu sözler hiç çıkmamıştı dudaklarından. Bütün sevgi sözcüklerini notalamış, uydurduğun makamda döküyordun. Ellerin ve gözlerin sana vokal yapıyordu. Bu sözleri ilk kez birine söylüyormuşsun kadar heyecanlı, tek tek. Susmuştum. Ben dinliyordum. Sadece sen konuşuyordun. Hep konuşuyordun.

     Arada şarabını yudumluyordun. Gözlerin hala gözlerimde. Duygu ve arzu dökülüyordu gözlerinden. Yıllardır susmuş gibiydin. Sanki bu bir fırsattı. Sanki zamanı gelmişti. Dudakların konuşuyordu. Şarap süzülüyordu dudaklarından. Ellerimi tutuyordun.

     Ben dinliyordum sadece. Şaşkındım. Yıllar oldu böylesine içten sözler duymayalı. Yıllar oldu böylesine gözlerine dalıp seni yaşamayalı. Böylesine bir sıcaklığa dokunmayalı…

     Ben susuyordum. Sadece dinliyordum. Sen hep konuşuyordun. İçten, sıcak, samimi. Gözlerin konuşuyordu. Ellerin konuşuyordu. Ben seni dinliyordum. Duyuyordum. Arada annemin sözleri karışıyordu konuşmana. ‘Kalk oğlum’’ diyordu. ‘‘Sabah oldu.’’