Yaþamda var olan toplumsal zenginliklerin farkýnda olmamak ve bunun vereceði hazdan mahrum olmak, insan yaþamý için tam bir fukaralýk ve talihsizliktir. Nasýl ki doðanýn ortasýnda ge
zinirken, o güzelliði oluþturan tek tek ayrýntýlarý kaçýrýyorsak ve envai çeþit bitki, çiçek ve böcekten ancak bir iki tanesine gözümüz takýlýyorsa, günlük yaþamýmýzda da birçok güzelliði ve renk cümbüþünü öyle kaçýrýyoruz.

Bizden olmayana, bize benzemeyene ilgi duymuyoruz. Farklýlýða karþý ya algýda körlüðü yaþýyoruz ya da farkýndalýðýn huzursuzluðunu. Bizden farklý olana karþý mesafeli, kibirli, korkak ve aciz bir tutum takýnýyoruz. Aynadaki silüetimize bakmayý marifet sayýyoruz. Hayatý tekrarlamayý; ayný tip insan görmeyi, ayný sözleri duymayý ve ayný filmleri seyretmeyi seviyoruz. Etnik kökenlerden, farklý inançlardan, farklý cinsel tercihlerden ve farklý yaþam tarzlarýndan öcü gibi korkuyoruz. Bundan dolayý da hayatý siyah ve beyaz olarak belirlemiþ ve hayatýn içindeki ara tonlardan, enfes renk cümbüþünden kendimizi mahrum býrakmýþýz. Bir travesti ya da fahiþeyle dost olmaya ise hayallerimizin kapasitesi zaten yetmiyor.

Oysa, baharýn kendini göstermeye baþladýðý bu günlerde, yeþilin yüzlerce tonu ve sayýsýz renk ve cinsteki çiçeklerin yerine; sadece siyah ve beyaz renkler hakim olsaydý iyi mi olurdu? Olmazdý elbette. Doðanýn kanununa aykýrý çünkü. Ýþte " hepimiz " yerine " biz " ya da " siz " ayrýmý da insanýn doðasýna aykýrý bir tutumdur. Ayrýmda ýsrar edenlerde de psikolojik ve patolojik nedenler aramak gerekir bence.

Ýstanbul' da yaþamayý sevmemin en büyük nedeni; bu þehrin, bu renklilikten yeterince nasibini almýþ olmasýndandýr.

Aslýnda ben etrafýmda; sokaklarda veya caddelerde daha çok Ermeni, Rum veya diðer etnik köken ve inançlardan insan görmeyi isterdim. Onlarla komþu olmayý, dost olmayý, kendilerine ait özel lezzetlerinden tatmayý, aðýtlarýnda onlarla aðlamayý, sevinçlerinde onlarla kahkaha atmayý ve onlarýn dilinden þarkýlarý ezberleyip bu þarkýlarý onlarla söylemeyi ne çok isterdim. Ve onlara aþýk olmayý...

Ama teker teker uzaklaþtýrdýk onlarý bu coðrafyadan. Bu topraklarýn asli unsurlarýný küstürdük. Kendi vatanlarýnda yalnýzlýða, içine kapanmaya mahkum ettik. Onlara hayatýn, iki nokta arasýnda düz bir çizgi olduðunu dayattýk. Yazýk ettik.. hem onlara hem de kendimize.. yazýk, çok þey kaybettik.

Özellikle Ermeni ve Rum dostlarýma çýðlýðýmdýr bu yazý. Biliyorum bu dalaþta hepimiz günahkârýz. Birbirimizin hak ve hukukuna tecavüz ettik. Ama gün; kimin daha çok haksýzlýk yaptýðýný ortaya çýkarma günü deðil bence. Gün; dostluk, kardeþlik, barýþ ve kaynaþma günüdür. Gün; bu dostluk ve beraberliðin güçlenmesinden öcü gibi korkanlarý " öcü " hale getirme günüdür. Dostluk harcýmýzý ne kadar güçlendirirsek, toplumsal renklerimizi de o kadar canlý hale getiririz. Tek tek her birimizin yaþamýna da yeni anlamlar katmýþ oluruz.

Bu coðrafyanýn tüm dokularýný seviyorum. Travestisi ve fahiþesiyle de dost olabilir; anarþisti ve komünistiyle de raký içip yaþamý didikleyebilirim. Ne kadar çok renkle bezenirsem, o kadar çok ve verimli yaþayacaðýma inanýyorum.

Ermeni, Rum veya Yahudi dostlarýmý gittiðim kafe veya barlarda görmek, parkta oturduðum bankta da rastlamak istiyorum. Aþký ve sevgiyi platonik yaþamaktansa, bu duygularýmý onlarla karþýlýklý paylaþmak istiyorum. Benim rýzam olmadan elimden alýnmýþ ve benden uzaklaþtýrýlmýþ yitik dostlarýmý yeniden kazanmak istiyorum.

Biz tarihte, yolculuklara çýktýðýmýzda malýmýzý ve namusumuzu biribirimize teslim ettik. Sevgi ve dostluðumuzu mu birbirimizden esirgeyeceðiz.

Benim rýzam olmadan elimden alýnmýþ ve benden uzaklaþtýrýlmýþ dostlarým, NEREDESÝNÝZ?