Düş ve Karanfil

Alnıma sürülen bıçak yaralarını taşıyorum geceye
Kesildiği yerden ölüyorum düşleri…
Düşüşlerine katık olmuşken ben…
Pişmanlığa çalıyor harflerim…
Kavruk hüzün sıcaklığında…
Belki paklanırım…

Yüreğimi ezdim üç harfli bir yalnızlıkta
Üç heceye sevdalar biriktirdim durmadan…
Soluk bir sessizliğe sattım hüzünlerimi…
Rüzgarın acı kokan nefesinde saçlarını yaktım…

Sustum…
Avazınca haykırışlarımı gizledim geceden…
Karanfil kokulu hülyalardan geçtim…
Kendimden geçtim gecelerce, sensizlikten usulca…
Nereye çarpsam yaktım… yandım…

Ölümlere aşinalık…
Artık ölmüyorum düşüm…
Ölü gibiyim ama nefesler alıyorum hârdan yapılma…
Yokluğunu tebessümle yakan esmer yürekli çocuk…
Artık yok…

Ateşten bir düş bu göğüs kafesimde depremler yaratan…
Bir yüreği öldürmenin bedeli miydi bu?
Bin yüreğe köle olmak, yüreksiz kalmak…
Dipnotlarda çürümek gibi bir yalnızlık…

Zalim çiçek diye yüreğime sunulan düş yorgunu karanfil…
Yokluğunun eteklerinden topladığım güzel yüzün…
Bir yetimin başını okşamak gibi, sessiz…
Ve her sessizlikte çoğalacaksın

Şimdi…
Kan mevsimine aralanıyor gözlerim…
Karanfilin kırmızısında…
Düşüyorum…
Üşüyorum…