Sarý sonbahar yapraklarý dökülüyordu içimin en derinliklerinde
Yaðmur damlalarý acýtýyordu tenimi. Hiç kimse duymuyordu sesimi
Kalbim kanýyordu..
Uçuruma giden yolda yavaþ yavaþ korkak adýmlarla ilerliyordum
Bir ses,bir nefes yeterdi beni geri döndürmeye
Saðýma baktým,soluma baktým kýmse yok
Gökyüzü gri.. etrafta boynunu bükmüþ aðaçlar birer birer düþen yapraklarýyla vedalaþýyordu

Ýþte artýk uçurumun en kenarýndayým. Sonsuzluða bir adým kala isyanlardayým
Gözlerimi kapattým ve kendimi boþluða býraktým....

Ancak o ýþýk neyin nesiydi? Burasý neresi? Karþýmda duran adam kimdi?
Titreyen bir ses tonuyla "Siz kimsiniz,ben nerdeyým" diye sordum
Karþýmda duran, gözleri deniz mavisini anýmsatan adam cevap verdi

-Benim adým Melek... Burasýda Cennet
- cennet?
-evet Neden bukadar þaþýrdýn
-þey.. ben... bilmiyorum...
-Sonsuzluða hoþgeldin

Benim Cennetim de Meleðimde sensin.
Bana özlediðim o mavi gökyüzünü getirdin. Ýçimin en derinliklerinde cicekler açtýrdýn. Kalbimdeki yaralarý sardýn.
vee Yaðmur artýk canýmý acýtmýyor.

Iþýðýmsýn,özlemimsin,Canýmýn ta içisin