Altında kaldığımız betonlardan daha ağır şimdi bu acı…

Bu anı… hepsinden daha…

Neleri bıraktık enkazın altında.
Neler kaldı bundan sonra bana?
Eğer Tanrı küçükken arkadaşlarımın yaptığı kumdan evleri tekmeyle yıktığıma kızmışsa…
Biliyordu, biliyordu… Karıncalar bile incinmezdi oysa.
Bu bedel, çok fazla.

“Bacaklarım acıyor. Bacaklarım… Bu kan mı?” Bu feryadı kabuslarımda her gece duyuyorum. Her yer siyahın en koyusu, üzerimde bir ağırlık. Bu beraber aldığımız kitaplık olmalı. Hatırlamıyorum. Sadece öfkeyle yanıyorum... Neden benim de bacaklarım acımıyordu senin gibi. Her şeyi paylaşırken biz, şimdi…

Neden ben de…

Neden benim de bacaklarım…

Sesin aşağıdan geliyordu, orası neresi. Orada sen mi varsın yani? Sen yanımda değil miydin? “Sevgilim kurtaracağım… Olmadı bir şey merak etme...” Yalancıyım ben!

Bir süre sonra “Artık acımıyor” dedin. “Artık hiç...” Ardından şarkı… O şarkı! Neden söyledin o şarkıyı, sen, ne yaptın sevgilim böyle!

Ellerim duvarları taşıyor ve göz yaşlarım duvarlardan…
Silemiyorum, yanaklarımdan süzülüp düşerlerse üstüne, üşüyebilirsin… En çok bundan korkuyorum…

Sevgilim ne yaptın sen!

Beraber ölemedik biz. Ne dünyaya gelirken seçebildik hayatı, ne de giderken ölümümüzü… Kararlarımdan en güzeliydin sen, mecburi nefes alışlarımda. Sen tarifsizliğimin en güzeli… Ahh, bir de acımasa bacakların!..

Yeniden bir uğultu. Artık yıkılacak ne kaldı? Ne acıtabilir artık canımı? O şarkıdan sonra ne ağlatabilir beni? Ne kadar kaldık biz burada, sen ne kadarında yanımdaydın? Kaç gün oldu, kaç saat kanadı yaraların! Kurtarmaya gelmişler meğer. Ne kaldıysa kurtulacak, kurtarılacak!

Sonradan öğrendim tabii, üç gün olmuş yıkılalı şehir. Tam üç gün olmuş, ellerimiz tutuşmayalı.

Çenendeki çukura tozlar dolmuş. Ama hala dudaklarının kırmızısı belliymiş. Belirginmiş ruhumu titreten gülüşün. Bacaklarını sormadım ama. Sormayacağım da!..

Ağırdı duvarlar… Taşıyamadım hepsini. Affet!

Ahh bir de şarkı söyledin…

Şimdi, betonların soğukluğunu bile unutmama izin vermiyor hayat…