Altýnda kaldýðýmýz betonlardan daha aðýr þimdi bu acý…

Bu aný… hepsinden daha…

Neleri býraktýk enkazýn altýnda.
Neler kaldý bundan sonra bana?
Eðer Tanrý küçükken arkadaþlarýmýn yaptýðý kumdan evleri tekmeyle yýktýðýma kýzmýþsa…
Biliyordu, biliyordu… Karýncalar bile incinmezdi oysa.
Bu bedel, çok fazla.

“Bacaklarým acýyor. Bacaklarým… Bu kan mý?” Bu feryadý kabuslarýmda her gece duyuyorum. Her yer siyahýn en koyusu, üzerimde bir aðýrlýk. Bu beraber aldýðýmýz kitaplýk olmalý. Hatýrlamýyorum. Sadece öfkeyle yanýyorum... Neden benim de bacaklarým acýmýyordu senin gibi. Her þeyi paylaþýrken biz, þimdi…

Neden ben de…

Neden benim de bacaklarým…

Sesin aþaðýdan geliyordu, orasý neresi. Orada sen mi varsýn yani? Sen yanýmda deðil miydin? “Sevgilim kurtaracaðým… Olmadý bir þey merak etme...” Yalancýyým ben!

Bir süre sonra “Artýk acýmýyor” dedin. “Artýk hiç...” Ardýndan þarký… O þarký! Neden söyledin o þarkýyý, sen, ne yaptýn sevgilim böyle!

Ellerim duvarlarý taþýyor ve göz yaþlarým duvarlardan…
Silemiyorum, yanaklarýmdan süzülüp düþerlerse üstüne, üþüyebilirsin… En çok bundan korkuyorum…

Sevgilim ne yaptýn sen!

Beraber ölemedik biz. Ne dünyaya gelirken seçebildik hayatý, ne de giderken ölümümüzü… Kararlarýmdan en güzeliydin sen, mecburi nefes alýþlarýmda. Sen tarifsizliðimin en güzeli… Ahh, bir de acýmasa bacaklarýn!..

Yeniden bir uðultu. Artýk yýkýlacak ne kaldý? Ne acýtabilir artýk canýmý? O þarkýdan sonra ne aðlatabilir beni? Ne kadar kaldýk biz burada, sen ne kadarýnda yanýmdaydýn? Kaç gün oldu, kaç saat kanadý yaralarýn! Kurtarmaya gelmiþler meðer. Ne kaldýysa kurtulacak, kurtarýlacak!

Sonradan öðrendim tabii, üç gün olmuþ yýkýlalý þehir. Tam üç gün olmuþ, ellerimiz tutuþmayalý.

Çenendeki çukura tozlar dolmuþ. Ama hala dudaklarýnýn kýrmýzýsý belliymiþ. Belirginmiþ ruhumu titreten gülüþün. Bacaklarýný sormadým ama. Sormayacaðým da!..

Aðýrdý duvarlar… Taþýyamadým hepsini. Affet!

Ahh bir de þarký söyledin…

Þimdi, betonlarýn soðukluðunu bile unutmama izin vermiyor hayat…