Onu sürükleyen dalgaların büyüklüğünü kimse tahmin bile edemezdi. Güpegündüz, gün ışırken parlak bir güneşin ışıltısında yağan damlaların herbirini yüreğinde hissettiği bir sırada binlerce kez geçtiği sokaklar, caddeler, silinmeye yüz tutmuş kaldırımlar onu sürükleyen bir akıntıya tanık oluyorlardı…Alışkanlıkları geldi aklına bir bir…Neden bazen olaylara tepkisi değişiyordu? Bazen en umulmadık yerde burnunun dikine gidiyor, bazen ise affedilmemesi gerekenleri affediyordu…Suçlu mu oluyordu hep her merhamette? Acımak zorunda mıydı yolda yürürken eteğine yapışan dilencilere?
İçine işleyen ayaz, onu ısıtacak tek bir cümle bekliyordu ne zamandır.
-     İÇİNİ ISITACAK BİR TEK CÜMLE!!!!
Ayakları silinmeye yüz tutmuş kaldırımlarda ilerlerken, elleri yüreğine doğru yükseliyor, yükseliyor sonra alçalıyordu…İçinden tekrarladığı o denli güzel şey vardı ki…Hayat onca aksiliğe rağmen ona o kadar yaşanır geliyordu ki her fırsatta içinden tekrarladığı umut sözcükleri günden güne büyüyordu. Gönlünün hiçbir örtünüşe ihtiyacının olmaması ne güzeldi.
Yağan yağmurun günü ağır ve sönük bir akşam üzeri gibi yansıtması umrunda bile değildi. Umut içinde kurşun misali konacak bir başka yer arıyordu.
……Birilerine emanet edilmesi gereken günahlarının olmaması ne güzeldi….
İçine işleyen ayaz şiddetini arttırırken ondaki eksik kalan içini ısıtan o cümleyi duymamasıydı…Neydi beklediği söz? Bunu o bile bilmiyordu…Ah birileri içini anlayabilseydi keşke…Yalnız bir kez, hangi yüzyılda olursa olsun bir kez de olsa sadece bir kez.
Kanatsız yüreği kıpır kıpırdı. Kafasından o güne dek düşünmediği ihtimaller sıralanıyordu..Birgün birileri bir zarfın içinde koyup gönderir miydi içini ısıtacak o cümleyi… Olabilir belki de bir zarfla gelirdi bugün özlemini duyduğu şey , içine sevinç,ümit ve gönderenin ısısı konulmuş bir zarfla…
İçini ısıtacak bir çok şeyin varolması ne güzeldi…..Canını acıtacak hiçbirşeyin kalmaması güzeldi!!!