Bir alay insan geçiyor önümden.Ellerinde bayrakları,rengarenk,öbek öbek.Haykırdıkları sözcükler aynı ama farkında değil gibiler.Ellerindeki bayraklara bölünmüşler gibi.Hiçbir renk diğerine karışmıyor ama aynı yolda yürümeleri ilginç geliyor.Sordum birine kim olduğunu.Bana muhteşem adamlar anlattı.Başkasının kimliğini giymek gibi kimliksizdi.Yaşamadıklarının bayrağını yüklenmişti.Aynı muhteşem rota döküldü diğerlerinden.Neye incindiklerini öğrenemeyecektim hiçbirinden.
Yaşadım bir kaçıyla,sevdim,öptüm ama hiç bilememiştim alamadığı ayakkabısının öcünü almaya çalıştığını.Birinin ölümüne sulanmazdı gözleri.Bir yoksunluk hikayesi daha samimiydi.Vahvahlar arasında acı çekmenin hafifliği vardı.Benimse hükümralarla derdim oldu hep.Aldığım bayraklar hep başka büyüklerin rengiydi.Aldım attım,aldım attım.Sonunda kendi bayrağımı boyadım.Aslında hep kendi bayrağıma hayrandım.Sözcüklerim hep bendi.Okuduklarımı hep kendimle boyadım.Yeni renklerle karıştım.Karıştıkça sevindim.Hiç algılanmamış renkleri merak ettim zamanla.Başkalarının rengiydim ben ve elimdeki benim rengim de değildi aslında.Her çözülüşte,her toparlanışta başka bir ben doğdu.Başkaları olmadan da ben olamazdım.Gördüğüm her renkle yaşadım,hırsızlık yapar gibi soğurdum tüm farklılıkları ve ortaklıkları.Renklerin hepsini haklı buldum,hepsini haksız.Hepsinin müdavili oldum, yeri geldi müdahili.Kimse ne yaptığımı anlayamadı,zaman lazımdı.Anlatmadım hiçbir rengi.Anlattığım hep kendimdi.Başlıksız yaşadım,slogansız savundum.Sonunda her renkten kovulmuştum.