Bilsen;
Kör düðüm olmuþ þarkýlarda
kalmýþtý nefesimiz.
Karþýmýzdaki kocaman daðlara,
yansýrdý kederden sis olan
gölgemiz...
Yalýnayak dolaþýrdýk teraslarda
yanardý ayaklarýmýz;
ama yaralarýmýz,
sýrat olacaktý ,arasata


Bilsen;
Ne çarþýlar vardý yüreðimizde,
Kepenkleri kapalý da olsa.
Durmadan çalýþan pilli bebekler gibi,
Umuda açýlýrdý her gün,
Demir kilitlerimiz,
Mor renkli aðaçlar çizmiþtik
duvarlara.
Heyecanlýydýk , körpeydik,
Öyle çok vuruldu ki ciðerlerimize,
Sonunda küfretmeyi öðrendik...
Mezarda ölülerle sohbet eder,
Çayýn buharýnda destan içerdik.
Ömrümüzden neler çalýnmýþtý,
Kader deyip boyun eðerdik
safça...


Bilsen;
Ne bayramlýk sevinçler,
kursaðýmýzda kalmýþtý,
Hiç umulmadýk anda.
Nice aykýrý aþklarýmýz,
kürtaj olmuþtu ruhlarýmýzda.
Nice yaman sevdalarýmýz
kan doldurmuþtu bedenlerimize.


Bilsen;
Dallarýmýzýn kuruyan yanlarýna
kartondan yapraklar astýk
yalanda olsa...
ömrümüzü, bezirgan misali
dolaþtýrdýk
bilmediðimiz diyarlarda.
Budandý yaralarýmýz ,
pansuman olmayý kabul etmedi
tenimiz...
Ebegümeci kokarken nefesimiz,
Baþkaldýrmayý öðrendik
Ebabil olup kýrlarda,
mutmain olmaktý tek derdimiz...
Bilsen;.........


Esra Leyla Oruç
19.01.2009