Koridoru baþtan baþa geçtiler. O önde, arkasýnda iki tane gardiyan, bir imam, bir tane de savcý vardý. Avukatý yoktu, avukat istememiþti. Gönüllü idamlýktý.

Avluya geçtiler. Gardiyanlardan biri libas benzeri bir giysi giydirdi. Gardiyen elbiseyi giydirirken göz göze geldiler. Gülümsedi. Gardiyan kýsa bir þaþkýnlýktan sonra gülümsedi..

Ýnfazýna daha beþ dakika vardý. Ýmam:" Bak evlat, senin odana kaç defa geldim, kaç defa sana yalvardým, kelime-i þahadet getir diye. Bu senin için son fýrsat."

Ýmama baktý, gülümsedi. Ýmam onun kelime-i þahadet getirmeyeceðini anladý. Savcý maksat zaman geçsin diye:" Son bir isteðin var mý?" diye sordu.

Baþýný yukarýya kaldýrdý, yaðmur hafiften çiseliyordu. Bu havalarda sigara içmeyi ne kadar da çok seviyordu oysa.
"Bir sigara hiç de fena olmaz" dedi. Savcý sigara uzattý, sigarasýný yaktý. Derinden çekti dumaný. Sigarasý aðzýnda taburenin üzerine çýktý,ilmeði boynuna geçirdi. Hiç gardiyanlara bile fýrsat vermeden, tabureyi itti. Ýmamla göz göze geldi, gülümsedi.

Ruhu bedeninden ayrýldý, aðzýndaki sigara dumanýn havaya salýnmasý gibi.

Gardiyanlar ve savcý ayrýldýlar imam hep orda kaldý. Bir sigara dumanýndan fazlasý deðil, bir sigara dumanýndan baþka bir þey deðil, yalnýzca bir sigara dumaný... Ýþte yaþamýn gerçek deðeri.

Bir daha imamý kimse görmedi....