Herkes birbirinin cümlelerini kuruyordu…
ben, ben bile…

hani alıp başımı Parise vurdum ya…
yok, götüremedim kalbimi…

Anlıyorum,
deprem yiyen toprağı…
bir yaşam hattı nasıl kırılır…
anlıyorum…

boşluklarına düşüp
yalanlarıma sarılıyorum…

güvercinlere bakıp,
insanların kanatları yüreklerindedir demiş ya şair
belki artık insan değilim, belki yüreğim yok…
kanatlarım, yuzu hala gulen cocuklara…
çocuklara…

bilirsin
ben biraz sencilimdir....

şimdi,
ne zaman bir tepeden baksam Paris’e
denizi görürüm…

ve ne zaman sen yağsan gözlerimden
sırılsıklam bir istanbul görürüm…

ki, ayrı duşmedik biz
ayrıldık…

12/30/2007