Çok dağınık düşünüyorum.
Aklımı toparlamaya üşeniyorum.
Bir dansöz kıvraklığında dilim...
İç sesimi susturamıyorum.

Uykuda bile dinlenemiyorum.
Gözkapağımın ardında kımıldıyor gözlerim.
Gördüğüm,rüya değil bu! adeta birebir yaşıyorum.
İç çatışmalarımda ölesiye savaşıyorum.

Kan, ter ve gözyaşı bir, bunu hissediyorum.
Hücrelerimde dolaşıyorum.
Ağlarken de gülerken aynı sesi duyuyorum.
Herşey çok sıradan iken sıradışılığı ben yaratıyorum.

Kaybeden ve kaybolan benim; bulan da ben oluyorum.
Soru da, soru soran da, cevabı veren de yine benim.
İşte böyle bir kısır dögünün içersinde bulunuyorum.
Bilmece sorulardan ibaret bir bulmacayı çözüyorum.