13.04

2009
Tozlu yüreðim
Tülay Bilgin

Þan, þöhret, makam hýrsý, hepsi annemde vardý.Ünüversitede baþarýlý profösördü.Araþtýrmalarý, iþinde baþarýýyla yükselmesi derken ben bir köþede sevgisiz kalakalmýþtým.Annemin içindeki hýrs beni kinlendiriyor her gün birazdaha canavarlaþtýrýyordu.hep erteliyor hep erteliyordu. Ertelediði yýllar 20 yýl olmuþtu.
Oysa ben anne þefkati merhameti istiyordum. O baþka yerde bulunmayan sevgi kucaðuna baþýmý yaslamak istiyordum.Babamdan ayrý yaþýyordum. Herþe sahiptim, mutluluðumuz hariç.


Birgün annemden aldýðým olumsuz elektirik beni çarpmýþtý. Nasýl olmuþ ne olmuþtu anlamadým.Kendimi demir parmaklýklar arkasýnda bulu vermiþtim. Anneme kýymýþtým.Utanýyordum kendimden. Ýnsanlarýn bakýþlarý beni her defasýnda yaralýyordu.
Düþtüðüm o kuyuya, o gözler taþ olup yaðýyordu sanki. Her defasýnda biraz daha ölüyor biraz daha zifre boyanýyordum. Sevgisizlik ilgisizlik beni canavarlaþtýrmýþtý.

Hiç bir þey hatýrlamýyordum. Ruhum ýzdýrap içinde idi. O gözlerin içinde hergün idam ediliyordum. Bir gün bir raf üzerinde tozlu bir kitap buldum tozunu aldým bir solukta kitabý okudum mana aleminde bulduðum huzur beni kendime getirmiþtiði. Demir parmaklar deðil hapis olduðum oysa ruhumdu. Annem yoktu onun yokluðu, beni mana almiyle buluþturdu. Keþke bunlarý annem öðretseydi, þimdi yanýmda olurdu belki.
Hayattan bir kesit.Gerçek olmuþ bir olayý hikayeleþtirdim herkezin bildiði bu olayýn sonunda o kýzýn duyduygularý bunlar.