İzEdebiyat - Fatih Cengiz Cebecioğlu

Kimseler Bilmesin!!!

Bakışlarınla, tokat gibi vurdun ve gittin. Biz seninle tek yürek olamadık. Yüreklerimizi ayaza bırakma cesaretini gösteremedik. Ve düzgün bir şekilde de bitemedik. Unutkanlığım oluşunu hala unutamıyorum. Çocuk telaşında beklediğim Cuma’larım oluyordun. İsteksiz Pazartesilerim oluyordun. Başlangıcımda, sonumda sen oluyordun. Ben bir şair sen bir tema oluyordun. Romanlarım oluyordun.

Paragraf başlarında ismini yazmadan edemiyordum. Bu bende ki seni, bir türlü kovamıyordum. Gidiyordun… Gitme diyemiyordum oysa. Islak saçlarının, gözlerini kapatmasını bile engellemiyordun. Ben biliyordum; gözlerini görmemi istemiyordun. Bilmiyordun ki ben gözlerine bakamıyordum. Sadece ağlıyordum. İniltilerimi duymanı istemeden, sessizce ağlıyordum. Anladım ki gitme vakti gelmişti. İlk defa hiçbir şey söylemeni istemiyordum. Gideceksen, öylece gitmeni isterdim. İlk defa öylece gittin. O “mağrur, başı dik, alttan almayan” sen öylece gittin. Çarptığın kapının yankı sesleri ve son Cumartesi’miz de çektirdiğimiz bir resim bıraktın sadece. Pazartesi yaklaşıyordu ve aşkımızın intihar zamanına çok az kalmıştı. Artık bu duygu bize göre değildi. Bizi bırakmalı ve başka bedenlerde yaşamalıydı. “Aşk” için birbirimizden vazgeçmişiz biz. Onun için arkandan matem tutmayacağım. Merasim düzenlemeyeceğim. Bütün yaşananları “zapta tabii tutmak” bana yetecektir. Bu cinayetin faili ne sensin ne de benim. Bu cinayetin faili soğuk bir cumartesi akşamı olacaktır. Hiç kimse bu cinayetin üstüne gitmeyecektir!!! Sen ve ben dahil olmak üzere.

“Günü kurtarma telaşında” yaşamak düştü bize. Bu durum benim zoruma da gitmiyor aslında. Biz bunu hak ettik. Birbirimizi hak etmediğimiz gibi. Ben sende asla “ilk öğretmen” şefkatini aramadım. Bitmek tükenmek bilmeyen eski sevdalara özenmedik biz. Kitaplarda bahsedilen “aşk ve ayrılık cümleleri” kurmadık hiçbir zaman. Bizim ki başka türlüydü. İstediklerimiz, birbirimizden isteyemediklerimizdi. Hayatımızın arka planına “beyaz fon kâğıdı” koyamadık. Bu sefer dönmeyeceksin bana. Bu sefer bitti diyeceksin. Son dakika telaşının ardında bir mucize aramayacaksın artık. Yeni aldığın elbisenin nasıl olduğunu bana sormayacaksın. Belki de yeni elbiseler almayacaksın!!!

Resimlerini, dönemin en iyi aşk romanının içinde saklamış olacağım. Pazar sohbetlerinde, adın masamda zikredilecek. Masamın genişliği kadar bir hüzün örtülecek yüreğime. Sigaramın dumanı gözüme kaçacak. Duvara diktiğim gözlerimden bir damla yaş gelecektir. Hani seni “istemeden istemediğim” gibi. Bilmediğimiz yüzlerde birbirimizin gözlerini arar olacağız belki. Farklı iklimlerde olacağız çoğu zaman.

Odam sensizliğe alıştı artık. Yeter artık ağlamayı bırak sende. Ben ağlamıyor olacağım. Yağmurla beraber odama girişini bekleyecek ve seni şiirlerle uğurlayacağım. Kayaları okşayan dalgalara söz geçirmeye çalışacağım çaresizce. Bize kalan; yaşananların üstüne bir tutam zaman dökmek olacak.

Gitme vakti geldi, montunu al ve çık.

Sakın arkana bakma, yeşil gözlerini kapa ve çık.

Ağlama, salonu hızlıca terk et ve çık.

Hiç şey söyleme, saçlarını topla ve çık.

Son aldığın nefesi odama bırakmadan çık.

Şarkılar çığlık atmadan çık.

Ağlatma beni, üzme, gitme, hadi çık.

Fatih Cengiz