Gün ışıldadı ve ben saatime baktım. Zaman ilerliyordu. Hangi saate bakarsam bakayım durmadı yelkovan! Dur! Soluklan! Bekle biraz dediler ama bende duramazdım tıpkı onlar gibi. Koşuyordum yada yürüyordum ama yinede ilerliyordum. Adımımı attım taşlı yollara ve ısıttı ayakkabılarım üşümüş betonları. Ama ben bekleyemezdim ilerlemeliydim, durmamalıydım! Adımımı kaldırdığım yerler yeniden buruşturdu suratını ve ıslandı yüzü yağan yağmur taneleriyle.
Ben üzgündüm ama gitmeliydim buralardan, kalamazdım. Bana dur dediler ama dinlemedim, bir kere koyulmuştum bile yola inadımla. İnadım çekti kolumdan beni ve sürükledi savrulan yaprakların arasından. Geçirdi beni tozlu ve kanlı yollardan. Karla donan sırtım güneşle ısındı yeniden. Durmamalıydım, ilerlemeliydim! Nerelerden geçmiştim öyle ne yollar aşmıştım. Ama durmamıştım. Peki şimdi neredeydim? Yeni başladığım yerde, odamda. Ulaştım zirvelere ve yükseldi zirve yine... Ve ben yola koyulmalıydım doğan güneşimle..