Acıdan kıvranıyordum o gün.
Senli hallerden kalan son halimdi beni sürükleyen
Tuzlu sahillerin balık kokusuna.
Senin kadar gerçekti rıhtım ve
Ben oradaydım sevgilim...
Orada her bir adımımı çakışık saatler gibi
Beni düşündüğün hayaliyle üst üste atıyordum;
Topuklarım vurmuştu,
Kıvranıyordum acıyla karışık bir zevkle
Bu bile tanıdıktı senin şehrinin her köşesinde
Zaten hiç beceremezdin yürümeyi diyordun
Beceremedim yürümeyi sensiz sahiden de...
Kolunu omzuma her atışında
Şimdi geçtiğim bu banktı hayaller,
Evler bir bir küçülmüştü seninkisinin yanında
Ve sen adeta İstanbuldun,o kapıdan çıkarken
Son tren yolculuğumuza...
Tek sohbetim söz geçiremediğim sigaralarımlaydı o gün
Çok sevdiğimiz yerde;
İsmini mevzubahis bile edemeyeceğim
Uğrak yerimizde...
Halbuki hiç istemezdim ılık nefesin yoldaşken içime
Kara dumanın soluk gölgelerinde seni bulmak,
Ateşi senin ayak izlerine yormak,
Doyasıya yanmak istemezdim.
Hatıralarımı bu sahilden tek başıma
Denize anlatmayı istedim umarsızca bugün
Ben de kalan son yarımı köpekler gibi kazmak bahçelerine
Topuklarım yara bere içinde
Son kez trene bindim o gün...