Gittin...

Ben, arkandan sadece baktým.
Oysa; söyleyecek o kadar çok þeyim vardý ki...
"Gidersen iyiye dair ne varsa içimde yitireceðim hepsini.
Gidersen sönecek içimdeki ateþ
ve bir daha hiç kimse yakamayacak.
Gidersen karanlýða mahkum edeceksin günlerimi
O karanlýkta yolumu kaybedeceðim" diyecektim sana.

Konuþamadým...

Gidiþini görmemek için gözlerimi kapattým
Öylesine acýdýki içim, tutup koparsalardý kolumu
bacaðýmý bu kadar acý duymazdým.

Acým yaþ olup akmalýydý gözlerimden.

Aðlayamadým...

Seni delicesine bir tutkuyla seviyordum oysa
Tutkum seninle olmaktý, tutkum teninde erimek,
tutkum hayatý seninle sadece paylaþmaktý.

Anlatamadým...

Gidiþini önlemek için tutmak vardý ellerinden
Ellerim deðil miydi her dokunuþumda seni ürperten?
Ürperdin yine biliyorum.
Bir kez dokunsam, bir kez tutsam ellerini
Gitmek için biriktirdiðin bütün cesaretin kaybolurdu

Tutamadým...

Bir yýkým gibiydi gidiþin
Sen adým adým uzaklaþýrken benden
Çöküp kaldý bedenim olduðu yere
Nice terk ediþlere dayanan yürek bu kez yenilmiþti
Bu kadar zayýf deðildim ben kalkmalýydým.

Kalkamadým...

Oysa geldiðin gün gideceðini biliyordum
Hazýrdým gidiþine,
Kaçak zamanlarý yaþýyorduk
Zaman bitecek ve sen gidecektin
Bense, gidiþinin ertesi günü
Hayatýma kaldýðým yerden yeniden baþlayacaktým.


Olmadý…
Yapamadým…