Önce bir patlama ve ardýndan olaðan üstü yasa… Varlýk ile yokluðu barýndýran, boþlukta bulunan mistik bir hava… Ýn cin yokken henüz ortalarda, bir Ýnci ki ol emriyle uyanýr, aydýnlanýr karanlýða. Ay yuvarlanmadan siyah sulara, takýlýr yaþamýn inine, dünyaya.

Derken çok geçmez, kýrýlmasý ýþýðýn, ýsýnmasý topraðýn, ýlýmasý suyun gündoðumuyla. Yankýlanýrken kuþ cývýltýsý tabiata, doða ana bile çaresizdir, antibiyotik insan hayatlarýna.

Önce Tevrat, sonra Zebur, ardýndan Ýncil ve hatta Kuran yol göstermiþtir. Lakin az insan kurtulabilmiþtir kötülüðün pençesinden. Çoðunluk ise çuvallamýþtýr, ahlak bilgisi dersinden. Amaç saptýrýlýrken, doðrular deðiþtirilirken, ortak yürünecek yol bile kalmamýþken, zaman öðleyi, sevgi denilen eðriyi gösterirken, bizim Azize’nin ellerinden emek, gözlerinden nur akardý.

Kimse düþünemedi, siz de dahil olmak üzere… Gün batmýþtý artýk, dime anne? Hakkatten de tadýný çýkaranlar, fena bronzlaþmýþtý doðrusu. Doðrusu, yanlýþý bir kenara da, kefeler tutmuyordu birbirini... Tokluk sürerliliðini korurken, açlýðýn sona ermesi uðruna yem olmayý hayal edenlere ne demeli?
Düþünemeyenler ise barudiye gömülmeli…

Bilmezsiniz, gökte öyle yýldýzlar vardýr, öyle inci taneleri ki… Onlar ki rahim, geceyi öyle sevdirir ki… Haklarý yenmemeli…

24 saatlik ultimatom bitiþe eremeden, bir alýn belirir yerçekimine yenik düþmüþ, kýblesi fark edilemeyenlerden. Sessizce fýsýldar, tatlýca aðlar içinden içinden. Artýk içinde umutsuzluk yoktur, çünkü o vazgeçmedi anne sevgisinden… Çok geçmeden, ufukta bir ýþýltý parýldar, kimsesiz çocuklarýn duasýný kabul eden.

Ýþte 5 vakit seninle böyle geçer annecim