Önce bir patlama ve ardından olağan üstü yasa… Varlık ile yokluğu barındıran, boşlukta bulunan mistik bir hava… İn cin yokken henüz ortalarda, bir İnci ki ol emriyle uyanır, aydınlanır karanlığa. Ay yuvarlanmadan siyah sulara, takılır yaşamın inine, dünyaya.

Derken çok geçmez, kırılması ışığın, ısınması toprağın, ılıması suyun gündoğumuyla. Yankılanırken kuş cıvıltısı tabiata, doğa ana bile çaresizdir, antibiyotik insan hayatlarına.

Önce Tevrat, sonra Zebur, ardından İncil ve hatta Kuran yol göstermiştir. Lakin az insan kurtulabilmiştir kötülüğün pençesinden. Çoğunluk ise çuvallamıştır, ahlak bilgisi dersinden. Amaç saptırılırken, doğrular değiştirilirken, ortak yürünecek yol bile kalmamışken, zaman öğleyi, sevgi denilen eğriyi gösterirken, bizim Azize’nin ellerinden emek, gözlerinden nur akardı.

Kimse düşünemedi, siz de dahil olmak üzere… Gün batmıştı artık, dime anne? Hakkatten de tadını çıkaranlar, fena bronzlaşmıştı doğrusu. Doğrusu, yanlışı bir kenara da, kefeler tutmuyordu birbirini... Tokluk sürerliliğini korurken, açlığın sona ermesi uğruna yem olmayı hayal edenlere ne demeli?
Düşünemeyenler ise barudiye gömülmeli…

Bilmezsiniz, gökte öyle yıldızlar vardır, öyle inci taneleri ki… Onlar ki rahim, geceyi öyle sevdirir ki… Hakları yenmemeli…

24 saatlik ultimatom bitişe eremeden, bir alın belirir yerçekimine yenik düşmüş, kıblesi fark edilemeyenlerden. Sessizce fısıldar, tatlıca ağlar içinden içinden. Artık içinde umutsuzluk yoktur, çünkü o vazgeçmedi anne sevgisinden… Çok geçmeden, ufukta bir ışıltı parıldar, kimsesiz çocukların duasını kabul eden.

İşte 5 vakit seninle böyle geçer annecim