Bir Aþkýn Fezlekesi

Bilmem kaç sene evvel yaktýðým bu ateþi
Belki de bilmeyerek çaðlayana itmiþim
Kavruk bir yaz gününde aradýðým o eþi
Ocak'ta buldum ama Þubat'ta kaybetmiþim

Bana kutsi bir sesin fýsýldadýðý muþtu
Miraci bir tavýrla apansýz yok olmuþtu

Hüznünle efsunlanýr en müsterih haneler
Utanýr güneþinden temmuz ayýnda yazlar
Açýlýr dudaklarýn görünür dürdaneler
Nurunla kainatýn istikbali beyazlar

Emsali yok bu yüzün ins ü cinin içinde
Ne memleketimde var ne de Çin-i Maçin'de

Fakat baþka bir daðdan baþka ummana aktýn
Seni ben Çoruh gibi sadýkane sanýrken
Sen canýmdan can olan iki dostuma baktýn
Ben senin gözlerine bakmaya utanýrken

Böylesi görülmedi en asi inkilapta
Hangi tarihte yazar ya da hangi kitapta

Umarsýz ellerimle yapýþmýþtým yakana
Daðladýn ellerimi ve kurtulmak istedin
Ben en derin yaramla boðuluyorken kana
Ýlacýn bende deðil "beni bekleme" dedin

Bendeydi kainatýn en mukaddes yaresi
Lakin fayda etmedi yüz çevirip çaresi

Mihnetine diktiðim mütebessüm çiçekler
Utanýp yokluðumdan solabilirler yarýn
Çocuklar alayvari elini öpecekler
Aþkta murad almamýþ aksi bir ihtiyarýn

Öpün çocuklar öpün bu boþ kalan elimdir
Geçmiþim þöyle dursun yarýným da elimdir

Ýçim rahat çok þükür kalbim yine ak ve pak
Anladým bu aþk beni asla terk etmeyecek
Günün birinde -tabi- kapanacaktýr kapak
Suretin gözlerimin önünden gitmeyecek

Senin için yanmýþtý ve yanacak bedenim
Sen canan olmayadur Ferhat benim Kays benim