Kalü belada ketbedilmiş yazımız
Tanrının çalakalemiyle
Bir elyazısı ki
Kimileyin karmaşık,
Okunaklı bazen de.
Değişmez levn-i müşriki.
İşte öylesiye mütelevvin
Dudağın;
Kırmızı…

Savruldum önceleyin
Kuru bir yaprak gibi
Bi-idrak ve amaçsız.
Yolum düşene kadar
Sıcaklığın sesine.
Ateş yalarken yüzümü
Ben bıraktım kendimi
Dudağına;
Kırmızıya…

Kirazdır belki
En güzeli
Yemişlerin;
Belki de ilkyazı seviyorum
O yüzden mi
Kiraz gibi
Dudakların?
Yoksa sana benden
Yakın olduğu için
Kıskanıyor muyum
Dudağını;
Kırmızıyı…

Durgun su gibi
Mahzundu gözlerin
“Cama dayanmış bir yanak
Elbette ağlamak ister”
Neden soğuk bugün
Hazan bahçesi gibi.
Oysa ilkyaz yemişidir
Kiraz.
Onun için belki
Dondu “ben”li gülümseyişler
Dudağında;
Kırmızıda…

Sonra şarabı tattım
Ürkek biraz
Ama hevesle…
Kan mı kokuyor
Şarabın kırmızısı?
Nedir
Dilime gelen tat?
Yoksa
Kan mı sızıyor, incecik,
Dudağından;
Kırmızıdan…

“Bir katre alevdir” senin dudağın,
Bademşekeri tadında…
Gözlerin çağlamalı,
Suyuna hasret
Yangınıma
Sellercesine…
Yazımın rengine karışmalı
En güzel rengi doğanın
Ve buluşmalı yazılmış ne varsa
Dudağınla;
Kırmızıyla…