Aklıma evimin çatısında ceviz biriktirmiş kargalar geldi..
Bu saatte bundan başka birşeyde gülümsetemezdi herhalde beni..
evimde ben gibi garip işte...
de ki ; kış vakti nereden buldunuz o cevizleri...
Birtek ceviz biriktirseler yine iyi..
çam yaprakları , çalı çırpı..beyaz poşet..vs..vs..
Kimi tutmuşsa getirmişler...
zaten çatıdan yerdeki beton zemine ceviz atıpta
bir kırışları da var ki;
Takdire şayan..
Önce bir karga iniyor zemine..
Bakıyor ortalık sakin...
ve diğerleri iniyor...
Hepsi payına düştüğü kadar yiyebiliyor
Tartışmadan, atışmadan, gagasından kapmadan..
Sakin sakin..
Bulutlara kadar uçmayı bilseler bile,
Bulutsu bir yaşamın kibirini hiç taşımıyor onlar..
incirleri , elmaları yerken bile
Neden dalından hiç koparmıyorlar?
Bunu düşünmüş müynüz hiç?
Kargalar...
ince ruhlu ihtiyarlar onlar...
ve ben bunları düşündükçe...
Pişmanlığım yine vuruyor dibe...
Üzülmüyor da değilim kendime...
Akıl süzgeçimden geçen ilk cümle ise:

BEN AŞKI KEŞKE DOĞADAN ÖĞRENSEYDİM..