Sen yüreğimin en kuytu dehlizlerinde,
İnzivaya çekilmiş kimsenin bakmaya bile kıyamadığı masumiyetimin siluetisin
Her ölümlü göze görmek nasip olmaz seni
Kalp gözümden damlayan inci tanesisin
Öyle olmasaydı, küser miydi kalp gözüm bana ?
Gözden damlayan geri dönmez,
O kadar günahkârım ki yalvarmaya yüzüm var mı bilmem Allah’a
Ümitsizlik değil bu, haddim değil geri dönmeni istemek,
Gecelerin huzurlu sessizliğini ilaç yaptım ruhuma
Ümit kesmemek için Allah’tan yine O’na sığındım,
Çok yalvardım Rabbime hiç olmazsa incinmediğini bilerek teselli bulayım diye
Şükürler olsun ki, inci tanem hiç olmazsa düştüğün dipsiz kuyudur,
Ölmeyecek aşkın ahiret gününe kadar, aşkın ölmeden dirilecek,
Korkarım aklıselimi yitirmekten, asıl işte o zamandır,
Benim kıyametim!
Bundandır zaten başımın öne eğikliği…
Sen bazen varamayacağım diye ümitsizliğe düştüğüm
Ama ardından sanki zincirle çekilir gibi gittiğim,
Önünde dizlerimin bağının çözüleceği dergâh kapısısın,
Allah’ım nasip etse de dursam önünde…
Ruhum sarsılmada bedenim ne yapsın?
Aşkla imtihan ne zormuş
Babalık bile ağır değil bu kadar,
Ya da bu yüzden babalık olacağından çok daha çetin,
Gitmek mi zor kalmak mı?
Aklıselimi yitirmek mi aşkınla yanıp savrulmak mı daha iyi?
Dilim de yetmez, kalemim de aşkını tasavvur etmeye,
Her şey olacağına varacak elbet,
Dayan yüreğim dayan elbet ebedi huzur;
Seni de alacak gölgesine,
Dayan yüreğim dayan zevcenle evlatların için olsun dayan,
Dayan lütfen ümitlilikle ruhunu besleyen aşkın için diren,
Sabret hiç değilse Allah aşkına sabret,
Elbet biçare ruhun gülecektir…