Hayat Dursa...

Saatim yorulmak bilmez misin? Biraz dinlensen…
Yalnızca bir anlığına dursa zaman ve de sen…

Durgun ve sakin, o hayatı seyretsem ta öteden;
Dönüp gelenleri, bırakıp da gidemeyenleri…

Kara sevdaya tutulmuş mazlum biçareyi,
Yangına körükle gidip hayata küseni…

Bir yanda kariyer müptelası, zamanla yarışan;
Diğer yanda bir yiğit, ekmeğini taştan çıkaran…

Kimisi hangi kolejde okusam derdinde,
Kimi bir dağdan diğerine koyun peşinde…

Ey hayat! Hep uçlardasın o bahsedilen denge nerede?
Çok yemekten ölenle, yemediği için can veren sende…

Çok uzakta değil bugün gelişmişliğe giden Türkiye’de,
Çocuklar ölüyor; babada para yok, eğitim de annede…

Ne YAŞAM ama! Sanırım bu şekilde yitip gidecek,
Ölen de olacak doğan da; kıyamet böyle kopacak!

Saatim durmaman belki de en hayırlısı;
Çünkü durup da izlemek hayatı… İçler acısı…

Bize gereken; yaşamak değil sadece, yaşatmak da…
Türkçenin Yunus’u olmak, çölde ise Mecnun’a Leyla…