yazýn dili belli olmayan bir yazarýn yazýlarý ya da yazýyý yazan biri. gün be gün eli kalemle titredikten sonra üsüyen kelimelerini sýraladý satýrlarýna birlikte ýsýnsýnlar diye. mekaniklesen dünyaya ayak uydurmak zorunda hissettigi bir günde sakladý bilgi makinasýna her kelimesini ve parmak izi belli olmasýn diye yaktý tüm dizelerini. hiç bir seye nokta koymayý sevmezken isledi bu cinayeti. dokunuyordu oysaki  kaðýtlarýna kokusunu içine çekebiliyordu ve hiç bir tuþun yardýmý olmaksýzýn okuyordu cümlelerini. sonra kendini avuttu düzen bu dedi herkes yapýyor ben neden yapmayacakmýsým. ama içi hala isledigi cinayetle yüzlesiyordu kabul etmiyordu birtürlü, keske saklasaydý saman sarýsý kaðýtlarýný. küllerine baktý uzun süre ve o kaðýtlardaký izlerini düsündü, yaslarýný, sevinçlerini ve tüm gizlenmis kimligini. ve "artýk çok gec "dedi bir ses kulaklarýna fýsýldar gibi. irkildi birden etrafýna bakýndý ve kimseyi bulamadý yanýnda. çok emindi bu sesi duyduðuna nerden gelmisti peki karanlýk odasýnda kimse yoktu ondan baska evin hiç bir odasýnda da kimse yoktu zaman gece yarýsýný çoktan geçmis sehirdeki bekcilerin dýsýnda kimseler ayakta deðildi ve birde sokaðýn daimi sakinleri köpek uðultularý . ve tekrar ayný sesi isitti "artýk çok geç" kendi sesiydi bu kez duyduðu ama aðzýný bile acmamýstý öylece bilgi makinasýna ve küllere bakýyordu odasýnda yanýk is kokusu icine kadar islemisti. kalkýp penceresini actý gecenin koyu mavi renginde belki bir parça sükun bulurdu kendine bu kez duyduðu sesi ve isledigi cinayeti düþünüyordu. karanlýklastý bütün kurgularý teoremler gelistirdi beyninin bir köþesinde kelimelerimiydi acaba ona buruk bir sesle seslenen. yoksa bilgi makinasýmýydý düsüncelerini okuyabilen. tüm bu hesaplasma ile birlikte gün ýsýmýstý çoktan, ayak sesleri deliyordu sessizligi ve yorgun düsen bedenine daha fazla karsý koyamadan daldý bir baska sessizlige. kendine geldiginde gün kararmýs ve geceye dönmüstü nicedir günü karsýlýyor ama bir türlü gün ýsýðýnda uyanýk kalamýyordu diye düsündü ve geceden kalan cinayetin izleri ile yüzlesti tekrar son vermek gerekti buna ve tüm küllerini savurdu gecenin karanlýðýna ait olduklarý insanlarý bulmasý umudu ile. tek bir kelime yazacak gücü yoktu daðarcýðýnýn. kalem tutan parmaklarýda alýsýk deðildi bilgi makinasýnýn tuslarýna basmaya yabancýydý zaten ve giderek uzaklasmýstý bu teknoloji harikasý dedikleri elektronik kütleden. ilk geldiði gün ne çok heycanlanmýstý yaptýðý bir resmi sattýðý para ile satýn almýstý. hem yeni bir sey satýn almýstý hem bir resim satýp mutlu olmustu. uzun zamandýr kendi için hiç bir sey almamýstý ve bir tek kez düsünmemisti bununla yüzlestiðinde neler yapabileceðini ve hiç aklýna gelmemisti bunun yüzünden bir cinayet isleyeceði. bir an sýyrýldý tüm bu düsüncelerden ve kendine belki böylesi daha iyi diyerek sahte bir avuntuya sýðýndý. hem yazdýðý her sey zaten burdaydý onlarý yazarken ki duygularý da zaten kendine aitti yabancý olan bu makinada eksik olan sadece sarý saman kaðýdý ve mürekkep kokusunun olmayýsýydý. bir an içini huzur kaplar gibi oldu ve belli belirsiz bir tebessüm oturdu dudaðýna. günlerden hangisi hatýrlamýyordu ve yeni kelimeler beliriyordu zihninde cümle kurmak gerekti öyle ise yeni seyler yazmaya basladý cümleleri her zaman ki gibi soluksuzdu noktasý bile yoktu devrik cümlelerine hiç bir engel koymuyordu önlerine ya da sonlarýna her kelimesi sonsuza giderek özgürlesiyordu cümleleri içinde. yazdýðý herseyi kayýt ediyordu bilgi makinasýna eðlenceli bile gelmisti. ve fark etti ki yazdýðý herseyin kendi tarihi vardý baslanðýç ve bitis tarihi. cinayet gecesi geldi aklýna tekrar bütün geçmisinde yazdýklarý ayný günün tarihini isaret ediyordu bu haksýzlýk dedi kendi kendine ama yüksek sesle bunlar benim bu günüme yani cinayet islediðim güne ait deðildi ki üzüntüsü kat kat artmýstý ve yapmak istediði  tek seyse tüm gecmise ait yazýnlarý bir tusla silmesiydi