Ýnsan hayatla olan temaþasýnda her geçen gün biraz daha sahiciliðini ve içtenliðini kaybediyor sanki. Sadece bedenlerimiz yaþýyor artýk. Ruhunu kaybetmekte olan bizler hayat dehlizinde birer birer yok oluyoruz. Sanki hayatýmýza bir kara delik açýlmýþ gibi durmadan bizden bir þeyler götürmekte. Ruhu kaybetmekten kastým ölüm deðil, maddi deðerlerimiz. Varoluþumuzun ardýndaki küçük detaylar gibi görünse de bizi hayata baðlayan daha doðrusu onu anlamlý kýlan deðerlerimiz. Ýþte o deliðin yuttuðu biz deðil, bizi biz yapan artýlarýmýz. Ne büyük talihsizliktir bu…
Yaþamayý deðerli kýlan ölümden baþka gerçeklerimiz yok mu bizim. Ölüm olmasa bu hayatta Mecnun’un vuslatý kalýr mýydý öbür tarafa. Aþýklarýn kavuþmasý mümkün olur muydu bu dünyada. Hayat nasýl olurdu kim bilir.
Üsluplardaki bozukluk, fikir hayatýmýzdaki fakirlik, dilimizdeki sýðlýk, sevgi dünyamýzdaki karanlýk, dünyevi savrukluklarýmýz. Birbirimize tahammülümüz kalmamýþ maalesef. Yetmezmiþ gibi bir de bencilliðimiz.
Çok deðil, biraz eskiye gidelim. Hani þu kasetçalarlarýn çokça kullanýldýðý zamanlar. Kaset bittiðinde diðer tarafýný çevirmek gerekirdi. Sonradan otomatik çevrilenleri çýktý, dýþarýdan bir müdahaleye gerek kalmazdý o kendi yapardý. Ýþte bazen insanlar da öyle deðil midir; sona geldiðinde her þey bitmiþ gibi býrakmaz mý kendini. Umutlarý tükenip ve birilerinin gelip onu deðiþtirmesi gerekir ya hani. Kendi kendine yapamaz, gereken gücü bulamaz ya kendinde. Fiziðin deðil maneviyatýn zayýflýðý belki. Hayat gailesinden uzak, yolsuz duygular eþliðinde akýp giden þu meþhur zaman. Aklýnda, yaþadýðý son aþkýn akisleri yankýlanýrken, düþtüðü durumdan çýkamamasýnýn verdiði acýyla geçip giden haz özürlü günler.
Bu hayat dairesi içinde çözülmesi beklenen ancak hep bir sihirli deðneðin kendine dokunmasýný ümit edip, aklýnýn kapanýþýný yaparak “hayati rölan‘ti’ye almasý” durumu olarak açýklanabilir. Ancak o bekleyiþ hepimizin hayatýna zaman zaman uðrayýp, gerçekler bir tokat gibi yüzümüze çarpmadan gitmiyor maalesef. Geçenlerde okudum, Tibet’in ruhani lideri Dalai Lama’nýn “Çaðýmýzýn Paradoksu” adlý þiiri bu durumu özetleyen en güzel örneklerden biri. Bakýn ne de güzel anlatmýþ;
Evlerimiz büyüdü fakat ailelerimiz küçüldü.
Artýk daha rahatýz ama zamanýmýz az.
Öðrenim seviyemiz arttý fakat anlama yetimiz azaldý.
Daha fazla bilgili olmamýza raðmen, daha zor karar veriyoruz.
Daha fazla uzmanýz fakat daha fazla sorunluyuz.
Daha fazla tedaviye raðmen daha az saðlýklýyýz.
Ay’a gidip gelerek onca yolu kat ettik ama caddeyi geçip yeni komþumuzla tanýþmakta geciktik.
Daha fazla üretelim diye yeni bilgisayarlar geliþtirdik, fakat daha az iletiþim kurmaya baþladýk.
Çok uzun yol kat ettik ama kalitede bir o kadar kýsa kaldýk.
Fast food ve uzun sindirim zamaný…
Anlamlar büyük fakat karakterler küçük.
Kârlar yüksek fakat iliþkiler yüzeysel.
Þimdi artýk penceremizde çok þeyin olduðu ama odamýzda hiçbir þeyin olmadýðý zaman…

Ve benim çeyrek yüzyýl önce gözümü açtýðým hayat kesinlikle bu hayat deðildi.