Otelin, karþý caddesi üzerinde bulunan yaklaþýk yüz-yüzelli metre mesafede ki fýrýna normal günlerde iki dakikada gelirdim. Bu gün yol bitmiyordu bir türlü.Koþar adýmlarla yürüyordum ama mesafe inadýna direniyordu...
" Yahya Kemâl,Yahya Kemâllll!"

Son anda, ismimin baðýrýldýðýný duydum.Saða-sola döndüm.Kýrtasiyeci Faruk Nafiz abi...
Dükkanýn kapýsýna sol yanýný yaslamýþ, sað ayaðý sol ayaðýna bitiþik vaziyette… peþ peþe konuþmaya baþladý.
"Oðlum,saðýr mýsýn? Ýki saatir baðýrýyorum,aþýk mýsýn?!!!"
"Buyur, Faruk Nafiz abi!"
"Nereye, böyle koþar adýmlarla?..."
"Þeyyy,aðýr misafirlerimiz varda!...onlara ikram edilecek bir þeyler alacaðým."
"Kim miþ, o aðýr misafirler?"

Ýçten içe kýzýyordum, ama belli etmemeye çalýþýyordum.Þimdi nerden çýktý bu adam? Benim aceleme bak,bunun ahret suallerine bak!!!

"Tanýr mýsýn bilmiyorum ama? Necip Fazýl,Nazým Hikmet,Peyami Safâ ve bir kaç profesör otele sohbete gelecekler."
"Allah, Allah ! Þu bizim yazar takýmýndan bahsediyorsun deðil mi?"
"Evet,evet! onlar"
"Hüseyin’e söyle bir sandalyede bana ayýrsýn..."
"Tamam,tamam söylerim." Çok geç kalmýþtým, ya geldilerse, ayýp oldu vallaha.Kendi kendine söylenmeyi býrak ta koþ,koþ...!!!

Mahallenin tek fýrýncýsýydý; Ýspirli Hüseyin Rahmi abi...Çok güzel Trabzon ekmeði,mýsýr ekmeði,kepek ekmeði yapardý.Diðer unlu mamülleri de güzeldi.Hatta, mahalleli kadýnlar ona dua bile ederlerdi,bizi zordan kurtardý diye...

"Selâmunaleyküm,abi can"
" Ve aleykümselam Yahya Kemâl.."

"Bana, iki kilo karýþýk kurabiye yapsana...tazeler deðil mi ?"

"Sorduðun soriye bah yeðenim!" dedi, yöresine has þivesiyle..." Daha yeni çýhtý ocahtan,aðzýnýza layýk ...da…bugün hayýrdýr iki kilo ziyafet mi var?"

Haydaaa! þimdi gel bide buna anlat...Ýçten içe kýzýyordum ama hepsi büyüklerimdi ve sorduklarý da abes deðildi.Sadece benim aceleciliðimdi ortalýðý karýþtýran....

***

“Hüseyin abi,masalar tamam..tabaklarý aðzý bir doldurdum.Çaylarda hazýr.”
“Tamam yavrum,gel biraz dinlen nerdeyse gelirler þimdi…”
“Çok heyecanlýyým abi!!!”
“Normal,nerdeyse benim bile yüreðim yerinden kalkacak..”

Tarihi bir gündü benim için,ömrüm boyunca unutmayacaðým onlarý…Yazdýklarý yazýlar,makaleler her gün on binlerce kiþi tarafýndan okunuyor.Tek hayalimdi onlar gibi olabilmek…Ya kitaplarý, best-seller hepsi !…Yok satýyorlar,imza günleri Bâb-ý Âli de kýyamet kopuyor…
Hatta, geçen ay, Orhan Selim adýyla "Ýt Ürür Kervan Yürür " kitabýný çýkardýðýnda ortalýk karýþmýþtý.Polisler,askerler Nazým Hikmet’i fellik fellik aradýlar ama bulamadýlar.Tebdil’i kýyafetle geziyormuþ.

Anlamadýðým þu, dünya görüþü ne olursa olsun, yazan-okuyan adamdan ne zarar gelir ki?…Niye böyle, her þeyin üstü kapalý? Neden, kapalý kapýlar ardýnda oyunlar oynanýyor memleketimin üzerine?…Necip Fazýl ile Nazým Hikmet…yýllarca sýký dostluk yapan iki mütefekkir.Zamanla, yollar ve mekanlar deðiþmiþ…Bu hayatýn doðasýnda var…Görüþleri taban tabana zýt ama,bir araya gelip hararetli tartýþmalar yapsalar da sonuçta arkadaþlar…Birbirlerine nice mektuplar yazmýþlar…Ýnsanýn aklýna gelmiyor deðil? Bir adam, nefret ettiði birine neden mektup yazsýn? Bak, þimdi de buraya beraber gelecekler…Böylesi toplantýlarda,öylesi beyin takýmýndan ne fikirler çýkar …”Güzel günler göreceðiz,çocuklar” diyormuþ her toplantý sonrasý Nazým Hikmet…

Hüseyin abi anlatmýþtý…
Nazým hikmet, Sultanahmet hapishanesinde yatarken, Necip fazýl onu ziyarete gitmiþ:

“Necip Fazýl,; Nazým’ým, benim rejimim olsa seni asardým. Fakat bu hiçlik rejiminde –milli þef dönemi- fikirsiz ve imansýz insanlarýn seni süründürmesinden müteessirim. Onun için ziyaretine geldim.” demiþ

"Nazým Hikmet: Benim de rejimim olsa, ben de seni asardým. Sonra da daraðacýnýn baþýnda aðlardým. Seni anlýyorum. Bil ki bu soylu tarafýnýn daima takdircisi kalacaðým. "

Yine baþka bir anektot da þöyle anlattýlar:
Necip Fazýl, bir ropörtajýnda, kendisine soru sormak gayesiyle söz alan þahsýn ’Nazým Hikmet’ ile ilgili atýp tutmasý üzerine, sinirlenir ve;

" Yahu, sen ne diyorsun, ben saðcýymýþým da, nazým solcuymuþ da, biz birbirimizin düþmanýymýþýz da, yok daha neler neler, ulan hýyar, biz Nazým ile bütün gün siyaset tartýþýr, akþam olunca da Beyoðlu’nda beraber kýz tavlardýk, ne diyorsun sen be"

Ýþte böylesi dostluk…


“Hüseyin abi,Hüseyin abi!!!” Koþarak gelen, onüç-ondört yaþlarýnda bir delikanlý…

Hüseyin abi ile dýþarý fýrladýk.
“Ne var çocuk,ne oldu?” dedi,Hüseyin abi…

"Abi,Bâb-ý Âli karýþmýþ…Polisler,Nazým Hikmet ile Necip Fazýlý yakalayýp götürmüþler…Peyami amca, beni size gönderip haber vermemi söyledi …"

Boðazým, düðüm düðüm olmuþtu…Sýktýðým yumruklarýmý otelin demir kapýsýna olanca gücümle vurmuþum…Kýrýlan cam ve kanayan elim deðildi…Bedenim doðram-doðram,kanayan yüreðimdi...



Bitti...