• ÝzEdebiyat > Öykü > Ýronik |
1
|
|
|
|
|
Ya da zehirlenip ölmem umarým, geçen gece uykumda ölmeyi diledim, tek odadayým, baþka yerim yok, tek oda, bildiðiniz tek oda, ölüp kalsam saatler sonra bilinir. |
|
2
|
|
|
|
|
Nasýl bir dünyaya kaldýk? Delirmek için bile izin almak gerekiyor. Nerede o, özgür deliler? |
|
3
|
|
|
|
|
Birkaç dakikada kargalarýn saldýrýsý sona erdi. Buna inanamadý, ama gerçekti. Yattýðý yerden kalkýp etrafa bakýndýðýnda kargalarýn hepsinin az önce öldürdüðü iki karganýn etrafýnda toplandýðýný gördü. Belki de ölülerine cenaze merasimi yapacaklardý. |
|
4
|
|
|
|
|
Birþeyler kaçýrmýþ olmalýyým. Ne insanlarý, ne de iliþkileri anlamaya mecaalim yetmez olmuþ. Ben bütün altmýþikilerden tavþan olur sanýrdým, meðer timsah yapanlar da varmýþ. En iyisi ben gidip seksenbeþten dinozor olayým...
|
|
5
|
|
|
|
|
Yaðýþ uzun süre devam etmedi. Yaðmur kesildi, kasvetli bulutlar yavaþ yavaþ daðýldý, karanlýk yerini aydýnlýða býraktý çünkü güneþ yüzünü gösterdi. |
|
6
|
|
|
|
|
" Anne babamla abim nereye gittiler?"
Anne aðýtýný dudak uçlarýnda donduruyor:
" Onlar gitti kýzým, onlar gittiiii..."
" Nereye gittiler anne?"
Anne yutkunuyor. Nasýl dese yavrusuna da onu ikna etse? Kendince en mantýklý yanýtý seçiyor aklýnýn havuzundan:
" Onlar cennete gittiler yavrum." |
|
7
|
|
|
|
|
Hikaye/roman kahramanlarýnýn hayali birer varlýk olduðunu düþünmeyiniz, onlar belki de anlatýcý kadar canlý kanlý yani somut birer varlýktýrlar! |
|
8
|
|
|
|
|
Aslýnda sevgili olduklarýndan, daha da önemlisi beraber yaþamaya baþladýklarýndan bu yana birbirleriyle ilgili her þeyi biliyorlardý.
Birden bire olmamýþtý tabi ki, yavaþ yavaþ öðrenip keþfetmiþlerdi birbirlerini.
Ama acaba bir insan diðeriyle ilgili |
|
9
|
|
|
|
|
Bekir ellerindeki ekmekleri inceledi. Küflenmiþ olabilirlerdi, öyleyse yiyemezdi. Sertliklerinden bayat olduklarý anlaþýlsa da küflü olup olmadýklarýný anlayabilmesi için daha fazla aydýnlýða ihtiyacý vardý. |
|
10
|
|
|
|
|
Çaaat diye bir ses duydum. Bir þey mi düþürdün ya da telefonu mu çarptýn hayatým? Alo alo... Ses yok |
|
11
|
|
|
|
|
Sahi ölüm ne? Bugüne kadar hiç aklýma gelmeyen bir soru. Ne olacak, iþte ölüp gidiyorsun. Sonra? Sonrasý hiç, yani yok. Sonsuz bir sessizlik olabilir mi ölüm? |
|
12
|
|
13
|
|
|
|
|
Cozum partiler ve siyasi goruslerde mi yoksa bireylerin kendisinde mi? |
|
14
|
|
|
|
|
Bekir'in hikayesi bu bölümde bitiyor... |
|
15
|
|
|
|
|
Ýçeriye girer girmez arkadaþlarýnýn masasýna yöneldi:
“Duydunuz mu; dün akþam muhtarýn eþi mutfakta patlýcan kýzartýrken tavadaki yað alev almýþ, oðlu yetiþip kilimle söndürmüþ. Az önce kadýncaðýzý gördüm; neyse ki yalnýzca kirpikleri, kaþlarý yanmýþ. ”
“Kim?”
“Nerde?”
“Ne zaman?
“N’olmuþ?”
“Nasýl yani?”
|
|
16
|
|
|
|
|
Yýllar sonra büyükler çocuklarýna, torunlarýna; özgür bir milletin nasýl köleye dönüþtüðünün öyküsünü anlatmýþlar. Ülkelerinin eski günlerine duyduklarý özlemi, bu öyküyle gidermeye çalýþmýþlar. Öyküyü anlatan büyükler; “Aslýnda, öyküdeki memleket bizim memleketimiz. Yavaþ yavaþ gelen tehlikeyi görmeyen, görmezden gelen eþekler de bizleriz,” diyememiþler. Utanmýþlar.
|
|
17
|
|
|
|
|
Anne aðlýyordu, Bekir de dayanamadý aðlamaya baþladý. Sicim gibi akan gözyaþlarýnýn bir kýsmý açýk olan aðzýna girdi. Tuzluydu, yutarken boðazý hafif yandý |
|
18
|
|
|
|
|
Bu çýðlýklarý duyduðum da kulaklarýma inanamamýþtým. Ulu Tanrým bu gerçek miydi ? Bu sesler benim için mi çýkýyordu.. |
|
19
|
|
|
|
|
‘Ben kimim ki’ lere dönüþtürelim mi? Ýçimiz de var olan yalnýzlýðýmýzý da önce ailemize baðlanarak, sonrada; insanýn kendi özüne yabancýlaþmasýný saðlayan bu düzenin insanlarý olarak, iyi bir insan olma özelliðini yaþamýn her alanýnda uygulayan bireylerin yaþadýðý bir ülke yaratalým mý? Ha! ne dersiniz? |
|
20
|
|
|
|
|
Yaþlý dilenci inatla, ýsrarla iddia ediyordu. Güya zamanýnda bu yerde tek bir dilenci bile yoktu. Öyle ise eðer eski dönemde küçücük bir köy olan bu koca þehrin bu ilçesinde tüm ahali nasýl dilenci olmuþtu?.. Ýddiasýna göre eski dönemin insanlarý yokluða, sefalete raðmen onurlu insanlardý. Üstelik o onurlu insanlar hayatýnda hiç dilenci görmemiþti. Sadece göçebe çingeneler arada bir köyden geçerken dileniyordu. Onlarý da zaten herkes iyi tanýrdý. Onlar sonsuz yolculuklara çýkmýþ göçer insanlar sýnýfýydý.Geçtikleri köylerden, kasabalardan yardým talep ederlerdi. Ekmek, yumurta, þeker isterdi çingene kadýnlarý. Þartlarýn zorluðundan olacakki hýrsýzlýkta olaðan bir durumdu. Duruma göre katil olmakta, hiç sorun deðildi.
|
|
Anasayfa
