bana ölüm gerek nedenleri sorgularken
ruhumun sessizliðinde kaybolmalý þimdi zaman
seni hayal ettiðim gecelere bir mekan
ruhuma bin figan gerek

karmaþýk bir yaþama sürükleniyor insanlýðým
kaybettiðim onca ayrýntýya kýrgýn
bulabildiðim yalnýzlýklara sahibim
artýk kimsenin kimsesi deðilim
sessizlik mahkum edilmiþ sözlerimde
gözlerimde kör kuyular gizlenmiþ
gittiðim yol sonsuz

onu öldürdüm
zanlýsýyým aþkýn
her yerinden hançerlediðim acýmýn
yasýný tutuyor ardýmda býraktýðým mutluluklarým

alýngandýr bundan böyle bana mevsimler
baharlar çiçeksiz geçecek
yaðmurlar az ve çamurlu
suçladýðým onca veda kaygý ile bakarken
artýk beni tanýmayacaktýr
biliyorum çünkü
öldüremediklerimi yaraladým


bomboþ sokaklarý aþýndýrýyor
ve
kaçýyorum yalýn ayak
adým attýðým her yerde bir inleme
köþe bucak seviþen insanlar
imrendiðim günahlar
ne hýzla ihanet ediyor birbirine sevdalar
gün doðmak bilmiyor çoðaldýkça tenler

ben seni böyle mi sevdim
sana bakmak, ta gözlerinin en içine
yüreðindeki çýrpýnmayý görene dek
titreyen teninle tenimi bütünleþtirene dek
dudaklarýmda nefesini ruhuma ekleyene dek
sýcaklýðýnda eriyen bir mum gibi
yangýndýr dokunmak sana
sen de ne kadar hýzla uzaklaþtýn dünyama
yine sorular
yine çýldýracaðým
gecelerinde katili olacaðým
susmalýyým
susturmalýyým içimdeki bu öfkeyi
ve bulunamadýðým her yeri terk etmeliyim


neden aðlýyor gözlerin bilmek isterdim
kaybettiklerini
geciktiðin anlarý
feda ettiðin ayrýntýlarý
her þeyi
dinlenmeliyim kapkara bir zindan bulup
ve görmeliyim ölümün gölgesini gözlerimde
onca zaman peþinden koþtuðum aþkýn
soðuk mavi,mor renginde uykuya kalmalýyým hüzünlerimle


Serdar AYDIN