Sevgi acýmasýzdýr bazen. Yakar, acýtýr, sanrýlarýn sonu gelmez. Kiþinin en büyük derdi kendi kafasýndakilerle deðil karþýsýndakinin kafasýnýn içine girme sevdasýdýr. Kimseye anlatmadýðýný karþýsýndakine anlatýr. Karþýsýndakinin “tüm pisliklerin üstüne boþaldýðý çöp tenekesi” gibi hissedeceðini düþünmeden, umursamadan. Yýpratýr, yorar kendi çeliþkiler ile sevdiðini. Yalýn, düz olduðu gibi olmaya çalýþan, anlamaz neden çöp tenekesi olduðunu. Anlam veremez. Uyur, çalýþýr, düzeni korumaya, gerçekten kopma mamaya gayret eder. Ama gayret yetmez olur, dilinin ucuna gel ipte söyleyemediklerin patlar. Sonrasý toz dumandýr. Ýlaç teskin eder ama yetmez. Ýnsan insanýn kurdudur. Asýl ilaç dostlardýr, yakýnlardýr. Çetin cevizin kabuðunu kýrdýðýný an fark ettiði, dünyada mahremin olmadýðýdýr. Paylaþmak zordur aslýnda, ancak kafanýza kocaman bir taþýn düþerse kaldýrmak için imdat istersiniz.
Konuþmak, konuþmak, “ uçak düþüyor gaz maskemi takmam lazým”. Gaz maskesini gidip bulmak, bulupta, takmak. Ýnsan, kurdunu iþte o zaman arar. Dökülüp saçýldýktan sonrasý ise yorgunluktur. Piþmanlýk, umut etme, yoktur o yorgunlukta. Sadece sonsuz bir yorgunluk. Huzuru kaybetmiþtir. Acýklý þarkýlarýn, filmlerin, trajedilerin anlamý kalmaz, hiçbir tanýmlý özne ve kavram acýklý olamaz. Kiþi acý olmuþtur artýk, ifade edilenin, söylenenin anlamý yoktur. Sözün bittiði yer þeklinde ifade edilen durumun olmadýðýný kavramaktýr hayatý anlamak. Hayat devam eder siz ölseniz bile. Siz ölseniz bile, söylenecek söz vardýr ve sizin söylediklerinizi binlerce defa kendi kelimeleri ile ifade edecektir insanlar.