 |
 Anasayfa |
| Son
Eklenenler |
| Forumlar |
| Üyelik |
| Yazar
Katılımı |
| Yazar Kütüphaneleri |
 |
 |
Eylül’de İstanbul
Yûşa Irmak
Deneme > Yaşam
İstanbul, rahmetli Topbaş zamanında her mevsim usulüne uygun bir şekilde süslenir, püslenir, sokakları, yolları, caddeleri, araçları, tertemiz ve koordinasyonlu bir şekilde yönetilmeye çalışılırdı.
Şimdi öyle mi? Değil… Bu kente 97 yılında geldim. 25 yıldır burada yaşıyorum. İstanbul’u hiç bu kadar sahipsiz, ilgisiz, bakımsız, pis ve âtıl görmedim. Kadim kentin kaderine terk edilmiş hali inanın içimi acıtıyor. Kesilen asırlık ağaçları, delik de
[DEVAMI]
|
|
|
• İzEdebiyat > Deneme > Yaşam |
1
|
|
2
|
|
|
|
|
İstanbul, rahmetli Topbaş zamanında her mevsim usulüne uygun bir şekilde süslenir, püslenir, sokakları, yolları, caddeleri, araçları, tertemiz ve koordinasyonlu bir şekilde yönetilmeye çalışılırdı. Şimdi öyle mi? Değil… |
|
3
|
|
|
|
|
Tv’de sinema kanallarını gezerken tesadüfen rastladım Heidi filmine..
Bizim çocukluk-gençlik dönemimizin çizgi filmini sinemaya uyarlanmış olarak
İzledim..
İzledim çünkü o filmlerde kalan ve artık ulaşılması hayal olan duyguları
ve mutlu sonları, o muazzam sevinçleri yeniden hatırlamak, onlara olan özlemlerimi
bir nebze gidermek adına oturup izledim.. |
|
4
|
|
|
|
|
Şimdi çaresizlikler içindeyiz ikimiz de. Ne onun hali var bir selam vermeye ne de benim… Orhan Veli’nin dediği gibi: “…anlatamıyoruz”. Ne o suskunluğunun nedenini anlatabiliyor ne de ben… |
|
5
|
|
6
|
|
|
|
|
Yakalandığın bir şaşırtmaca, bir komplo teorisi aklını bulandırır. Bilmediğin ise, kaderinin seni bıraktığı kavşakta bir yön seçmen gerektiği. Çalkalanır tüm benliğin, ruhun yakarır içinde ve sen duymazsın. Seçtiğini yaşarsın. |
|
7
|
|
|
|
|
Belki çok farklı olmazdı demek için, barış adına baharı kucaklamak için, çocukların uçurtmalarında rüzgar kalabilmek için, insanların bir gününe sığmayan umutlarında, o sımsıkı kapanan avuçlarında kalan bir tebessüm olmak için umut olurdu , kendimi bunca senelere rağmen anlatamamak. |
|
8
|
|
|
|
|
Fikirler, kadük/kısır kalır mı
yahut kelimeler küser, senden kaçarlar mı ?
“evet” demek içimden gelmese de demek zorundayım.
‘Dijital kölelik’ten bahsediliyor,
son zamanlarda hepimizin ortak gündemi, tartışıyoruz..
Çocuklarımızı / yeni nesli ‘çağımızın vebası’ olarak adlandırdığımız
İflah olmaz bu hastalığın kollarına teslim ettik.
Ya Biz |
|
9
|
|
|
|
|
Küçük bir çocukken bir an evvel büyümek için sabırsızlandığımı düşünüyorum şimdi… Belli ki bir şeylerden hoşnut değildim. Yani, 7 kardeşin en küçük olanıydım ve annemle babamdan sonra büyük kardeşlerimin ayak işlerinin hepsini ben yapmak zorunda kalıyordum. Her ne kadar bu duruma sinir oluyor olsam da kardeşlerim tavır alırlar endişesiyle yapmak zorunda kalıyordum.
|
|
10
|
|
|
|
|
umut; insanoğlunun korkusuzca ayakta kalması için kalbinde yanan, sönmesine izin vermediği, dünyasını aydınlatan ışığın adıdır. |
|
11
|
|
|
|
|
Müzik biter. Sessizliğin adı hayat olur, şimdilik. Kısacık anlardan ibaret zamanlar. Sesler, yüzler, yaşamdan kesitler. Hayat biter. |
|
12
|
|
|
|
|
...Aslında anlatmak istediğim, insan söz konusuysa deneylerin çok işe yarayacağını düşünmek gerçekçi değil.... |
|
13
|
|
|
|
|
Soluk bir ten, asık bir surat, her şeye kayıtsız bir sıfat! Bugünün yüzü böyle… |
|
14
|
|
|
|
|
Bir insan olarak kendimden hiç bu kadar tiksindiğimi hatırlamıyorum… Evet! Senden, ondan, bundan, şundan, ırkçıdan, yalancıdan, talancıdan, düzenbazdan, fırsatçıdan, sahtekardan değil! Bizzat kendimden tiksiniyorum… |
|
15
|
|
|
|
|
* Süre giden bir tanışıklık sürecinde “sevmek” ilk andan beri vardır. Ama “farketme ânı” sevmenin başlangıcı değil var olan fakat bilinmeyen bir sevginin fark edilişidir. Hani: “Seviyorsun ama sevdiğini bilmiyordum.” demiştin ya sebebini daha iyi anladım.
|
|
16
|
|
|
|
|
İnsanlığına yumruk yumruk dalar hayat. Canının acısını kader diye yutkunursun. Git yukarı, dön aşağı ömür denen değirmende öğütülürsün. “Hadi oradan “diye haykırsan da yine şüphen kendinden yana .
Filmlerde, dizilerde sergilenen insanlığa salya sümük ağlayıp inanırsın ya… Sana ne desem, bilemedim ben. Tut ki dedim, seçen sensin. Yol versem, niçin diyen sensin. Aş sunsam yetmez diyen sen.
Horlanan, ezilen, hiç diye sövülürken itaat eden sensin. Ne diyeyim sana ben insan.
|
|
17
|
|
|
|
|
ne çok hayaller kurar şair ile yazarlar!..belki de, Tanrı’yı çekiştirerek geçer ömrü; bilmiyorum!,. |
|
18
|
|
|
|
|
Herkesin önceliklerini şaşırdığı garip bir çağda yaşıyoruz. Adına yaşam denilecekse bu hayatın içinde yaşıyor olmak boğuyor artık beni… Kimileri kelinin, kimileri belinin, kimileri makamın, kimileri şanın, şöhretin, kimileri paranın, pulun peşinde at gibi koşturuyor… En yakınlarımız da değil! Sen, ben de değil! Yeryüzünde yaşayan insanlar zıvanadan çıkmış durumda. Sanki herkes birbirini delirtmek için yaşıyor bu hayatı… |
|
19
|
|
|
|
|
bakmak ve görmek, bu iki kavramı şu şekilde ayırt etmemiz mümkündür. |
|
20
|
|
|
|
|
Sorular asılı, cevaplar ikiyüzlü… Oysa esas mesele zaman değil. İnsan. |
|
|
|
