ALGI DAİRESİ BÖLÜM 6
(Geçmişe Dönüş)
HASSAS ADAMLAR KULÜBÜ
Gri boyadan, uzun ve kasvetli koridorlardan, eski Türk filmlerindeki aklınıza gelebilecek en acıklı sahnenin ışıkçısının üç kuruş yevmiyesi ile puslu Galata sokaklarında dolaşmasından derbeder kılıklı okulun toplama kampı komutanı endamlı müdürü her pazartesi sabahı olduğu gibi tek sıra dizilmiş öğrencileri görmekten anlaşılamaz bir zevk almasına beş dakika kala fısıldaşıyorlardı. Kasımda Çanakkale’de çıkan lodos fırtınası bilirlerdi ki depresif, karamsar ve hatta sevdikleri kızı bile tuttukları kaya balıkları gibi sevimsiz yapabiliyordu onaltı yaşındaki retinalarına. Rüzgar sabahın ilk ışıklarında bu memur ve işçi sınıfından kafi gelen orta direk çocuklarının evde yakılan sobaların isi yüzlerine sinmişçesine karşılamaktaydı. Her zamanki gibi kapıdaki nöbetçi öğrenci yılda bir kez denk gelen ve kasvetli derslerden kurtulmasını mümkün kılan cebberrut görevinde içten içe büyük bir vakur ile kapıda beklemekteydi kraldan çok kralcı dökümü ile. Basket potaları hafta sonu duvarları aşıp okul bahçesine giren öfkeli çocuklar tarafından çoktan kırılmış ve “keşke bir basketbol takımınız olsaydı” dercesine hüzünlü bir boyun eğişle sabah içtimasını bekleyen bu pejmürde grubu gözlerken, eğitim reformunu yıllar yıllar önce yapan bir kuzey ülkesindeki çocuklar yarın okula gitmenin heyecanı ile evlerine dönmüşlerdi bile.
-Akşam b r film izledim oğluuuum
-Ne izledin
-“Ölü Ozanlar derneği” izleyebildiniz mi? TRT verdi…
Gülüşmeler oldu kıs kıs, ama utanmadan birbirlerinden çünkü sadece beş kişilerdi. Tüm dünyayı ve tüm okyanusları Öğretmen evi karşısındaki kayalıklarda demirli eski teknelerle geçebileceklerini sanan beş kişi , uzun ömürlü bir zeytin ağacından onda bir küçük yaşlara denk.
-“İzledim bende” dedi en yakışıklı olanları, ileride uzun yol kaptanı olacağından bihaber. Bir çeşit doğal nedenlerde ötürü bu gruba liderlik eden, mavi ceketi her daim temiz, kravatı her daim usüle bağlı dolaşan bu genç adam aynı zamanda bir çeşit süper kahraman gibiydi beşlik dünyalarında. Dümdüz liselerinde düz bir yaşamdan gelme sivilceleri ile pek sayarlardı onu. Bir keresinde okulun pitbul tavırlı külhanbeyi herkesin ortasında ona vurup yere düşürdüğünde kalkıp beton kaplı okul bahçesinden “ bir daha vur bakalım” demiş , gücünce mukavemet etmiş, pitbul ve çetesinin saygısını ve dokunulmazlığını bile kazanmıştı. İçlerinde biri vardı ki nasıl anlatsam Saroz körfezinde en ayak basılmamış koy gibi sütliman, yada Kazdağları’na altıncılar girmeden evvelki korkak ayıların inleri sessizliği gibi bekleşmeyi yeğlemiş duruyordu. Ergence isim takmaca oyununda ona “sakin” derlerdi. Hiç konuşmaz ve fakat zihni ülkeye yeni gelen Fransız menşeyli Reno 12 otomobil motoru gibi sıkı çalışırdı doktor olacağından habersiz. Derken bir diğeri
-Oğlum bizim burada o filmdeki gibi idealist bir öğretmenimiz yok ve olmayacak aklına sok bunu öte yandan bu okuldaki bin adamdan sadece beş kişiyiz biliyorsun biz onlara göre tuhaf tipleriz!
Tuhaftılar çünkü kitap okurlardı. Tuhaftılar çünkü bu güruha garip gelen zevkleri vardı, tuhaftılar kızlara karşı hep kibardılar, tuhaftılar toplaşıp şiir okurlardı, tuhaftılar adaletsizliğe karşı bir duruşları vardı, tuhaftılar her yılbaşından 10 gün sonra Çanakkale kayalıklarında oturmaya yemin billah etmişlerdi. Tuhaftılar, tuhaftılar işte…
Gülüşmeler devam ederken orta halli, bol sivilceli, sesi en çatlak olanı
-Dün çamur atölyesi var ya mahallede onun artık killeriyle bir heykel yaptım akşama uğrayında bakın
Dedi. Okulun en kıymetli kızı bile komşu olarak bazen bahçesinde yaptığı derme çatma siluetleri görüp, iki kolu önünde gereksiz bir sürü kitabı sıkıştıra sıkıştıra geçerken bu derme çatma oğlana Assos’taki yıdızlar misali bakardı da seninki utanırdı ergen aklıyla. Bilemezdi ki ileride yaşamını paylaşacağını . DEVAM EDECEK.
Cumhur Ç.