soğuğu sırtımda hissediyordum ensemden aşağıya doğru süzülmeye başladı ürperişim..yorulmuştum yürüyecek halimde yoktu üstelik ama bir güç beni ayakta tutuyordu adımlarım için bana destek oluyordu..
Az önce kavga ettiğim kimdi bağrış çağırış evini terk ettiğim? yıllarımı verdiğim adam bana kapıdan çıkarken ayaklarını orta sehpadan kaldırma tenezzülünü bile gösteremedi..dış kapıdan aldım hırsımı sanki büyük bir şey başarmış gibi hızlıca kapattım tüm yaşadıklarımı o kapıyla beraber..yalan değil bekledim az bi umut gelir arkamdan diye hadi onu bırak pencereden bak be adam..
sokakta tek tük insanlar vardı ve ben fark etmeden onlar fark etmişti göz yaşlarımı..kendimden başkasını umursayacak halim yoktu ne düşünürlerse düşünsünlerdi. içimde çığlık atan birileri var ve bunu durduramamak en acıtanı..midem yanıyor halbuki dün acı filan da yememiştik malum o çok severdi pilavda bile baharat isterdi..bunlarla boğuşurken ev kapısına gelmişim..
Sağ olsun evde Sevim vardı olmasına da erken uyuma huyunu bu yaşına kadar aşamamıştı..gerçi nereden bilsin ki kız onunla kavga edip bu saatte kendi evime paşa paşa geri döneceğimi.lambalarımız sönüktü kısaca..zile uzun uzun bastım ama öyle bir dalar ki sanarsın bu kız yıllardır uyumamış bunun dışında severim masum temiz kızdır..
Neden aklıma Sevimi aramak gelmemişti ki bilirim o telefonsuz bir hayat geçiremezdi tahmin ettiğim gibi zili on dakikadır duymayan arkadaşım telefonu ikinci çalışında açmıştı..merdivenleri iç sancımla beraber tek tek çıkıyorduk..pijamaları ve pofuduk terlikleriyle baktı şirin arkadaşım ama belliydi anlatıp uykusunu bölmemi istemiyordu bende üstelemedim ve sessizce odama geçtim..
evet her şey bıraktığım gibiydi arada Sevim girip havalandırmış odayı pencereyi kapattım ve değişen tek şey olan çoğulluğumla beraber yalnız kalmıştım.. telefonumu komidine koyup kıyafetlerimi değiştirmeden çektim yorganı üstüme yorgundum zaten düşüncelerimin beynimi de yormasını istemedim sımsıkı kapattım gözlerimi..
sabah umuttu,yeni bir başlangıçtı,herşeyin hayırlısıydı...