Ne gittin be sevgili
Aðlayan çocuklar susmaz oldu
Martýlar bile bakakaldý gidiþine
Ben bakmaya cesaret edemedim bile
Cantanem gidiyordu..
Ben annesini kaybetmiþ çocuk gibiydim
Bbiraz kaygýlý, biraz korkulu ve herþeyden habersiz
Sonra anladým
Aldýðým nefesin yaþamama yetmediðini
Hep eksik kaldým
Buruktu gülümsemelerim
Ýçimde yatan aþkýn leþi ürkütüyordu beni
Atamýyorum içimden
Dokunmaya ödüm patlýyor..
Unutmaya çalýþmak gibi rezilce bir çabaya giriþiyorum
Sonra nefrete dönüþüyorsun
Ve daha da derinlere kazýnýyorsun beynimde
Küfürler savuruyorum beceriksizliðime
Ama haksýz da sayýlmam aslýnda
Yaðan yaðmur bile sensizlik kokuyorken
Nasýl unutabilirim ki seni...